چرا در قرآن در ميان اوقات شبانه روز به وقت سحر تاكيد بيشتر شدهاست در حالي كه استغفار و بازگشت به سوي خدا در هر حال مطلوب است؟ خداوند در توصيف بندگان صالح و مومنش در آيه 17 آل عمران مي فرمايد: الصَّابِرِينَ وَ الصَّادِقِينَ وَ الْقانِتِينَ وَ الْمُنْفِقِينَ وَ الْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْأَسْحارِ (آل عمران/ 17) آنها كه (در برابر مشكلات، و در مسير اطاعت و ترك گناه،) استقامت ميورزند، راستگو هستند، (در برابر خدا) خضوع، و (در راه او) انفاق ميكنند، و در سحرگاهان، استغفار مينمايند. در آن هنگام كه چشم هاي غافلان و بيخبران در خواب است و غوغاي جهان مادي فرو نشسته و به همين دليل حالت حضور قلب و توجه خاص به ارزش هاي اصيل در قلب مردان خدا زنده ميشود به پا ميخيزند و در پيشگاه با عظمتش سجده ميكنند و از گناهان خود آمرزش ميطلبند و محو انوار جلال كبريايي او ميشوند، و تمام ذرات وجودشان زمزمه توحيد سر ميدهد، و همان گونه كه با طلوع صبح، ظلمت شب برچيده ميشود و فيض عام پروردگار بر صفحه جهان مينشيند، آنها نيز به دنبال زمزمههاي عاشقانه سحرگاهان همراه با طلوع صبح، پردههاي ظلمت غفلت و گناه از دل هايشان برچيده ميشود و انوار رحمت و مغفرت و معرفت الهي بر دل هايشان فرو مينشيند. 1 منبع: 1.تفسير نمونه، ج 2، ص: 461. https://eitaa.com/adinebaharan