«جایِ درست‌ترِ امر به معروف»! دست آمرین معروف و ناهیان منکر را میبوسم و به غیرت و دغدغه آنان غبطه میخورم و فعالیت میدانی آنان را لازم و مفید میدانم. اما عزیزانم این دخترخانم و آقاپسر از ۶سالگی تا پایان مقطع دکتری نزدیک ۲۰ تا ۲۴ سال زیردست خود ما و در نظام تعلیم و تربیت ما رشد یافتند و در مدارس و مساجد و باشگاه‌ها و دانشگاه‌های خودمان بزرگ شدند و بر آنان اثر نگذاشتیم، آن‌وقت توقع داریم با یک تذکر، تندی یا محبت خیابانی، در یک فرصت کوتاه فرد برانگیخته یا متحول شود؟ مکان صحیح استقرار ظرفیت و امکانات و استعداد فعالیت امر به معروف در مدارس و اماکن فرهنگی و ورزشی و کلاس‌های زبان و.. است. بیش از ۱۰میلیون دانش‌آموز آن‌جا را با برنامه و مهربانی و هنرمندانه جذب کنید. پیشگیری بهتر، کم‌هزینه‌تر، کم دردسرتر و کارآمدتر از درمان است. اما اگر پیشگیری نکردیم و زخم را هم درمان نکردیم و زخم سر باز کرد، آن وقت جراحی دردناک و همراه با تبعات فراوان است. متاسفانه الان تمرکز جریان امر به معروف بر جراحی است و حواشی و هزینه فراوان و اثرات کمتری دارد. حتما باید درباره شیوه و فناوری امر به معروف بیشتر وقت گذاشت و بر راهکارهای برتر پیشگیری از منکر متمرکز شد. ✍سیدامیرحسین حسینی🇮🇷 ✅به افرا بپیوندید: @afra_eco