این فراز از خطبه اول نهج البلاغه که عجز انسان از شناخت ذات خدا را بیان می کند . وقتی مولای سخن اینگونه خدا را حمد می کند و انسان را عاجز می داند یعنی ما که شاگردان کوچک ایشان هستیم باید هرگاه بخواهیم خدا را حمد کنیم از کلام ائمه هدی استفاده کنیم .