اى احمد!
از خودآرايى به لباس نرم، لذّتجويى از خوارك خوشگوار و عيش در بستر نرم بپرهيز. همانا نفس، انبار بدىها و يار و همراه زشتيهاست. تو او را به طاعت خدا مىكشانى و او تو را به معصيت پرورگار وا مىدارد و در اطاعت از پروردگار با تو مخالفت مىكند و در آنچه خدا ناخوش مىدارد در اطاعت توست.
چون سير شد سر به تجاوز و زيادهطلبى مىگذارد و وقتى گرسنه شد شكايت سر مىدهد. هنگام نادارى و بىچيزى، خشم مىگيرد و اگر احساس بىنيازى كند سركشى مىنمايد.
وقتى بزرگى يافت به فراموشى مبتلا مىشود و اگر به آسودگى رسيد در غفلت و بىخبرى فرو مىرود، همراه و همدم شيطان است.
مَثَل نفس، مَثَل شتر مرغ است؛ بسيار مىخورد و چون بارى بر دوشش نهند پرواز نمىكند و آن بار را برنمىدارد و همچون گياه«دِفْلى»است كه خوشمنظر ولى بسيار تلخ مىباشد.
سر الاسراء: ج۱، صفحه ۳۳
@ahkamostadmohagheghi