بسم الله الرحمن الرحيم حضرت امام علي (ع) در نهج البلاغه: حكمت289 ***************** الگوى كامل انسانيّت‏ (اخلاقى، اجتماعى، تربيتى) و درود خدا بر او، فرمود: در گذشته برادرى دينى داشتم‏ «1» كه در چشم من بزرگ مقدار بود چون دنياى حرام در چشم او بى ‏ارزش مى ‏نمود ، و از شكم بارگى دور بود، پس آنچه را نمى ‏يافت آرزو نمى ‏كرد، و آنچه را مى ‏يافت زياده روى نداشت. در بيشتر عمرش ساكت بود، امّا گاهى كه لب به سخن مى ‏گشود بر ديگر سخنوران برترى داشت، و تشنگى پرسش كنندگان را فرو مى‏ نشاند . به ظاهر ناتوان و مستضعف مى ‏نمود، امّا در برخورد جدّى چونان شير پيشه مى ‏خروشيد، يا چون مار بيابانى به حركت در مى ‏آمد . تا پيش قاضى نمى‏ رفت دليلى مطرح نمى ‏كرد، و كسى را كه عذرى داشت سرزنش نمى‏ كرد، تا آن كه عذر او را مى ‏شنيد ، از درد شكوه نمى ‏كرد، مگر پس از تندرستى و بهبودى ، آنچه عمل مى ‏كرد مى‏ گفت، و بدانچه عمل نمى ‏كرد چيزى نمى ‏گفت ، اگر در سخن گفتن بر او پيشى مى ‏گرفتند در سكوت مغلوب نمى ‏گرديد.و بر شنيدن بيشتر از سخن گفتن حريص بود . اگر بر سر دو راهى دو كار قرار مى ‏گرفت، مى ‏انديشيد كه كدام يك با خواسته نفس نزديك‏تر است با آن مخالفت مى ‏كرد ، پس بر شما باد روى آوردن به اينگونه از ارزش‏هاى اخلاقى، و با يكديگر در كسب آنها رقابت كنيد، و اگر نتوانستيد، بدانيد كه به دست آوردن برخى از آن ارزش‏هاى اخلاقى بهتر از رها كردن همه است . ______________________________ (1) برخى گفته‏اند آن شخص ابوذر غفارى يا عثمان بن مظعون بود.