‍ 🌷دویست و شصت و چهارمین کلمات قصار حضرت امیر در نهج البلاغه🌷 ایشان در بارهء انواع تلاشها برای دنیا فرموده اند: مردم در کارهای این دنیا بر دو نوعند: یکی آنکه عمل در این دنیا برای دنیا انجام می دهد. دنیا او را از آخرت مشغول می سازد و او از فقر کسانیکه پس از وی به جای می مانند (مثل اولاد) می ترسد، در عین حال بیمی از فقر برای خود ندارد. او عمر خود را در راه منفعت دیگری سپری می کند. دیگری آنکه در این دنیا عمل برای پس از این دنیا (برای ابدیت) انجام می دهد، پس آنچه نصیب او از دنیا بُوَد بدون نیاز به کوشش بسراغ او می آید، در نتیجه هم نصیب دنیا را می برد و هم نصیب آخرت را، و هر دو سرای (فانی و باقی) را با هم بدست می آورد. در نتیجه در نزد خدا شریف و صاحب امتیاز می گردد و حاجتی را از خدا مسئلت نمی کند که خداوند آنرا به وی عطا نفرماید. (منظور امیر این نیست که بنشینیم و منتظر باشیم تا معیشتمان تامین شود بلکه منظورشان اینست که برای معیشت بهتر، خود را به آب و آتش نزنیم و همهء وقت و تفکر و انرژی خود را صرف آن نکنیم. آنچه برای ما مقدر شده، نصیبمان می گردد اگر در تلاش برای ساخت آخرت باشیم). /دویست و شصت و پنجمین حکمت فردا إن شاءالله/