🕋🏴 ✍ تفاوت معنویت با عبودیت ✍ معنویت را می‌توان یک "حال" و یک "حس" خاص نسبت به امور غیرمادی تلقی کرد که نمود آن در هر دین و آیینی(از بودیسم گرفته تا اسلام) قابل مشاهده است. ✍ معنویت مبتنی بر یک حس، نشاط و شوق غیرمادی است که بسته به شدت علاقه قلبی به یک موضوع، خودنمایی می‌کند. ✍ گاهی یک نغمه موسیقی سنتی همانقدر برای یک فرد معنویت ایجاد می‌کند که شنیدن صدای قرآن خواندن عبدالباسط برای فرد دیگر و نماز خواندن برای شخصی دیگر ✍ با عنایت به این حال معنوی خیلی‌ها تصور کردند که دین همان دریافت‌های مبتنی بر نشاط دل است برای همین بین ادیان تفاوتی قائل نیستند و ملاک قبولی اعمال و صحت اعتقاد را، میزان حال معنوی تلقی می‌کنند. هرچه حال بیشتر، میزان خلوص هم بیشتر. ✍ اما عبودیت فارغ از معنویت و حال معنوی است. به طور مثال نماز باید خوانده شود‌؛ چه با حال معنوی چه بدون آن. مثال‌های زیر را دقت کنید :👇 📝 نفر اول: به نامحرم نگاه نمی‌کند تا حال خوبی که دارد تا آخر روز خراب نشود و اگر چشمش به نامحرم بیفتد، بیشتر ناراحت حال معنوی خویش است که خراب شده و نه حریم و حرمت خدا. 📝 نفر دوم: به نامحرم نگاه نمی‌کند چراکه متوجه و متذکر امر خداوند متعال است و اگر چشمش به گناه آلوده شود نه برای تخریب حس معنوی، بلکه به خاطر شکسته شدن حریم و حرمت خداوند ناراحت می‌شود و از خداوند استغفار و طلب عفو می‌کند. چه حال خوب داشته باشد چه نداشته باشد. ✍ متاسفانه قبله بسیاری از مسلمانان، حال معنوی خویش است نه کعبه‌ی اوامر خدا