❗️گریه‌کن بی‌مسئولیت نباشیم 📝 منابع، فضای حاکم در اجتماع خطبه‌خوانی فاطمه سلام‌الله‌علیها در مسجد‌النبی (ص) را چنین گزارش کرده‌اند که ایشان پیش از ایراد سخن، ناله‌هایی جانسوز از دل برآورد به‌طوری که همه مردم به گریه افتادند و مجلس و مسجد به سختی به جنبش درآمد؛ گویی مسجد از شدت فریاد و گریه حضار می‌لرزید و حاضران به گریه افتادند. سپس حضرت (س) لحظه‌ای سکوت کرد تا مجلس از جنب‌وجوش خود باز ایستاد. در این هنگام، کلام خود را با سپاس و ستایش از خداوند و درود بر رسول اکرم (ص) آغاز نمود، اما بار دیگر ناله‌ها از سوی مردم به اوج خود رسید و وقتی آنان از ناله دست کشیدند، فاطمه (س) دوباره شروع به سخن کرد. [۱] 🏷 همه‌ی این غریو و زاری‌های مردمی [اگر بپذیریم متأثر از مظلومیت فاطمه سلام‌الله‌علیها و اندوه مصیبت فقدان پدر بزرگوارش (ص) بوده باشد] هیچ‌وقت منتج به یاری این بهشتی‌بانویِ انقلابیِ فداکار نشد. نهایتا این انگاره قطعی را در ذهن به وجود آورد که غالب آنها چیزی فراتر از گریه‌کن‌هایی که مسئولیتی روی دوششان احساس نمی‌کنند، نبودند. آنها آن‌روز سنخیتی میان حرکت انقلابی فاطمه (س) و سخنان بلند او با شرایط و زمانه موجود احساس نکردند و اجتماع مسجد را تنها فضایی برای ارضای احساسات و عواطف خود قلمداد کردند. ⚠️ نکند جلسات و هیأت‌های امروز ما آن‌ هم در ایام فاطمیه، دام نمایش و سرگرمی و صرفا تخلیه احساسات و نیز ورطه‌ی بی‌تفاوتی که نوعا سطح منازعه را به یک مسئله عاطفی [نه موضوعی هدف‌دار و آرمان‌خواهانه] تقلیل می‌دهند، باشد که این بزرگترین جفا در حق آن صدیقه شهیده (س) است. مواظب باشیم گریه‌کن‌ بی‌مسئولیت نباشیم... 📚 [۱] ر‌.ک: شرح‌الأخبار في فضائل الأئمة‌الأطهار، ج ۳، ص ۳۴؛ السقیفة و فدک، ص ۱۰۰؛ دلائل‌الإمامة، ص ۱۱۱؛ بلاغات‌النساء، ص ۱۶ ــــــــــــــــــ #موسسه_آموزش_عالی_اخلاق‌وتربیت 🆔 @akhlaqtarbiat 🌐 http://www.ueae.ir