سوره توبه داریم که خدای مهربان می‌فرماید: «لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ» (توبه/۱۲۸) همانا به تحقیق رسول و نماینده‌ای خدا برای شما فرستاد که از جنس خود شماست. یعنی جن و فرشته نیست. انسان است. از نظر ظاهری بشر است اما بشری که حلقه اتصال خدا به تمام عالم هستی است. اگر فرشته و غیر انسان بود همه بهانه می‌کردند. اوصافی که بیان می‌کند «عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ» رنج امت برای پیغمبر خیلی ناگوار است. پیغمبر ما راضی نیست یک خار در پای کسی فرو رود. یک بچه پشت پرده در نماز جماعت گریه می‌کند، پیغمبر نماز را که گفتگو با خداست و معراج مؤمن است سریع تمام می‌کنند که این مادر به بچه برسد. یک نفر گفت: چرا نماز را سریع خواندی؟ فرمود: صدای گریه بچه را نشنیدی؟ در آن حضور قلبی که با خدا دارد، نماز را زود می‌خواند. طاقت ناله یک بچه را ندارد. خانه حضرت زهرا(س) وصل به مسجد بود. امام حسین(ع) آمدند وارد مسجد شوند پای حضرت گیر کرد و افتاد و گریه کرد. پیغمبر روی منبر خطبه می‌خواندند. با شتاب خطبه را رها کردند و رفتند امام حسین را در آغوش گرفتند و فرمودند: من نفهمیدم چطور پله‌های منبر را پایین آمدم. از اینکه طاقت گریه امام حسین را نداشتم.