از گفتن دو جمله پرهیز کنید! جمله ی نخست (فرقی نمی کنه...) است. اوقاتی که نظرمان را در مورد موضوعی جویا می شوند مگر می شود فرقی نکند؟ این جمله نشانِ منفعل بودن مخاطب یا بی تفاوتی اوست و از نظر آداب اجتماعی جمله مودبانه ایی نیست. جمله ی دوم (بد نیستم...) است! وقتی که کسی حالمان را جویا می شود، به جای «بد نیستم»، چرا نمی گوییم خوبم؟ این جمله موجب می شود گمان کنیم مخاطب در ابراز احساسات مثبتش، بخل می ورزد یا انسان شاکری نیست. از همه مهمتر به خودِ ما تلقینِ احساسِ ناخوشی می کند. لطفا حساس باشیم، نظر بدهیم، ابرازِ وجود کنیم و مثبت بیاندیشیم. نگوییم به من چه، فرقی نمی کنه، بد نیستم، من این مدلی ام، حوصله ندارم، نظری ندارم! این جملات فاقد شعور عاطفی هستند! دیده اید که در مجلس شورای اسلامی هم افرادی هستند که «رأی ممتنع» می دهند؟! و یا در پرسشنامه ها یک قسمتی گذاشته اند به نام «نظری ندارم»؟! جسارتا با هر دوی این ها هم مشکل دارم. به نظرم آدم عاقل رأی ممتنع ندارد! این می تواند از تردید افراطی آدم ها نشأت بگیره...