باورتون میشه: هنوزم که هنوزه باید در مورد این موضوع بحث کنیم که : ۹۹ درصد کسایی که سبک زندگی ((شبیه اکثریت)) ندارن اصولا نمیتونن درد مردم رو درک کنن که بخوان مدیر بشن و مشکلات رو برطرف کنن. مسئله به این بدیهی رو هنوز به تحصیل کرده هامون هم نمیتونیم بفهمونیم. هزاران بار این داستان تکرار شده و نهایتا شاید یک درصد مثال نقض داشته باشه اما بازم این استدلال رو میشنویم که : (( اونی که پولداره بهتر میتونه کشور و مردم رو پولدار کنه )) (( اونی که سیره دیگه دزدی نمیکنه )) (( طرف باید کاربلد باشه وگرنه سبک زندگیش که مهم نیست )) همه از ساده زیستی حاکمانی مثل امام علی تعریف میکنن ولی توی انتخابات خیلی ها به اسراف کارهایی مثل معاویه رای میدن. شدیم مثل بنی اسرائیل که دنبال ظهور یه منجی مثل موسی بودن اما از برج و باروی فرعون و قارون هم حیرت و هیجان داشتن و ذوق مرگ میشدن. مردم دنبال شاخص میگردن برای تشخیص تفاوت بین آدم ها اما بدیهی ترین شاخص رو رها میکنن و میرن سراغ اولویت های دوم و سوم. کاربلد و متخصص بودن خیلی مهمه اما یه متخصص اگر درکی از زندگی مردم نداشته باشه و سبک زندگیش شبیه مردم نباشه قطعا توی حکمرانی کشور ضررهاش بیشتر از سودهاشه. @alikhanabadi