چون جنگ به پايان رسيد و رأس مطهر حسین(ع) را از بدن جدا كردند؛ به لباس‌های پارهٔ آن حضرت نيز رحم نكردند و عمامه، پيراهن و كفش‌های امام(ع) را نیز ربودند… اسب امام، با سر و مويی خون آلود به سوی خيمه‌ها رفت... زنان و دختران اهل بيت (ع) با ديدن اسب خونين و بی‌سوار، فهميدند كه ديگر بی‌کس و يتيم شده‌اند و صدا به گريه و شيون بلند كردند... «ام كلثوم» خواهر امام(ع) فرياد كشيد: "يا محمد! يا علی! يا جعفر! يا حسن! كجاييد كه ببينيد با حسين چه كردند؟"... پس لشكر اشقیاء به سوی حرم پيامبر(ص) حمله كرد... از يک سو خيمه‌ها را آتش می‌زدند و از سوی ديگر هر آنچه می‌ديدند غارت می‌کردند. آنان حتی به حجاب زنان نيز رحم نمی‌کردند و لباس‌های بانوان اهل بيت(ع) را می‌کشیدند... زنان و دختركان، هراسان از خيمه‌ها فرار می‌کردند در حالي كه خار و خس بيابان، پایِ برهنه آنان را می‌درید… بانوان حرم، كه از خيمه‌ها به سوی بيابان دويده بودند، ناگاه با گودال قتلگاه و پيكر بی‌سرِ حسين(ع) روبرو شدند... راوی می‌گوید: به خدا فراموش نمی‌کنم زينب دختر علی(ع) را كه زاری می‌کرد و به آواز سوزناک می‌گفت: "يا محمداه! صلّیٰ عليكَ مليكُ السماء، هذا حسينٌ مُرمّلٌ بالدِّماء مقطّع الاعضاء... و بناتك سبایا، و إلی الله المشتكیٰ ..." عقیلهٔ بنی هاشم با سوز و گداز نوحه می‌کرد که: "يا محمد! فرشتگان آسمان بر تو درود فرستند! بنگر كه اين حسین توست، به خون آغشته، با اعضايی از هم جدا گشته... بنگر كه اين دختران تو هستند، اسير شده... به خدا شكايت بريم، و به علی مرتضی و فاطمه زهرا و حمزه سيدالشهداء... يا محمد! اين حسين توست كه در اين دشت افتاده، به دست زنازادگان كشته شده و باد صبا گرد و غبار بر پيكر او می‌پراكند... ای اصحاب محمد! برخيزيد و ببينيد كه اين‌ها فرزندان مصطفی هستند كه اينگونه اسير شده‌اند…" مویهٔ زینب آنقدر دلخزاش بود که دشمنان و دژخیمان را نيز گريان کرد. آنگاه «سكينه» پيكر مبارك پدرش حسين(ع) را در آغوش گرفت و شروع به زاری ‌كرد؛ تا اينكه جماعتی از زنان اعرابی چادرنشين ريختند و او را كشيدند و از بدن پدر جدا كردند، تا جان ندهد... لشكريان يزید كه به غارت خيمه‌ها مشغول شده بودند، به خيمه‌ای رسيدند كه علی بن الحسين السجاد(ع) در آن بيمار و تب آلود افتاده بود. «شمر بن ذي الجوشن» شمشير كشيد تا حضرت را بكشد، اما عده‌ای از همراهانش به او نهيب زدند: "آيا شرم نمی‌کنی و می‌خواهی اين جوان بيمار را هم بكشی؟" شمر لعین گفت: "فرمان امير است كه همه فرزندان حسين را بكشم". همراهان با شدت مانعِ آن پلید شدند تا سرانجام دست از اين كار برداشت… و خداوند در زرهی از بيماری، جان ولیّ خويش را حفظ فرمود. سپس دشمن دنی، رذالت و پستی خويش به منتها رساند؛ «عمر سعد» در بين لشکريانش فرياد كشيد: "چه كسی حاضر است كه بر پيكر حسين، اسب بتازاند؟!" ده نفر ـ که راویان شهادت داده‌اند هر ده، حرامزاده بودند ــ حاضر شدند كه اين جنايت و وقاحت بزرگ را انجام دهند. پس اسب‌ها را آماده كردند و آنان را بر پيكر بي‌سر و قطعه قطعهٔ امام(ع) تازاندند؛ آنگونه كه استخوان‌های سينهٔ امام شكست و نرم شد… (ای قلم! چگونه اين جملات را می‌نگاری و از شدت مصيبت، خشک نمی‌شوی؟‍ ای دست! چگونه می‌نویسی و نمی‌شکنی؟!) ... اينک، حال زينب را تصور كنيد… از يک سو ، شاهد اين مصيبت‌های پی در پی و جانسوز است؛ از دیگر سو بايد مراقب فرزند بيمار برادر باشد؛ و از سوی ديگر بايد دختران و زنان حرم را از بيابان‌ها جمع نماید و زير خيمه‌های نيم سوخته گرد آورد… آفتاب عاشوراء غروب کرد؛ و صحرای كربلا می‌رفت كه تاريک و تاریک‌تر شود ؛ و گرگان گرسنه، در جای جای آن به دنبال دختركان و طفلان می‌دویدند تا شايد گوشواره‌ای از گوش آنان بكشند یا خلخالی از پای آنان بربايند… زينبا! چه كشيدی آن شب، در آن شام سیاه غريبان… ألا لعنة الله علی القوم الظالمين؛ و سيعلم الذين ظلموا أيَّ منقلب ينقلبون... ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ✓ منابع اصلی: ۱. سيد بن طاووس ؛ اللهوف في قتلي الطفوف؛ قم: منشورات الرضي، ۱۳۶۴. ۲. شيخ عباس قمی؛ نفس المهموم؛ ترجمه و تحقيق علامه ابوالحسن شعرانی؛ قم: انتشارات ذوي‌القربی، ۱۳۷۸. ۳. شيخ صدوق ؛ أمـالـي؛ ترجمه‌ آية الله کمره‌ای؛ تهران: انتشارات کتابچی، ۱۳۷۰. ۴. اشعار فارسی، زبان حال هستند و برگرفته‌اند از جزوه آموزشی آداب مرثيه‌خوانی با عنوان طنين عشق؛ تهيه و تنظيم مرتضی وافی؛ قم: انتشارات شفق، ۱۳۸۰. ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref