لزوم حرکت به سوی فقر و فنا :
انسان در هر راهى غير از راه فنا و عبوديّت مطلقه حضرت حقّ تبارك‌وتعالى قدم بگذارد، سرمايه وجودى خود را تباه ساخته و خسران‌زده و تهى‌دست و با كوهى از حسرت از دنيا خواهد رفت.
مگر نه اينست كه خداوند علىّ أعلى در مصحف كريم ميفرمايد:
«هركس هدف و مقصدى غير از خود خداوند داشته باشد راه را گم نموده و نابود شده است.»
به‌همين‌جهت، اكتفانمودن به ماسوى‌اللـه را هر چند امرى نورانى باشد، زيان سنگين و غيرقابل‌جبران دانسته، و همگان را به ذات خداوند تبارك و تعالى سوق داده و آن را از همه چيز بهتر و برتر مى‌شمردند.
در مقامى كه به ياد لب او مى‌نوشند
سفله آن مست كه باشد خبر از خويشتنش
تا وقت هست بايد در راه سير و سلوك قدم گذاشت، و اين مسير را طوعا و از روى اختيار طىّ نمود.
حضرت آقاى حدّاد رضوان‌اللـه‌تعالى‌عليه مى‌فرمودند:
بالأخره اين راه را بايد طىّ كرد و بدون ترديد از انسان اعتراف به نيستى و عجز خواهند گرفت؛
اگر با اختيار خود اين راه را برود كه رفته‌است وگرنه با زور و اجبار او را خواهند برد، پس چه بهتر كه انسان با اراده و اختيار خود برود.
اكثر انسانها، كال و نارس از دنيا مى‌روند
انسان در أثر ضعف إدراك، و از سوى ديگر غرور و هوس و تكبّر، تنها همين ظاهر حيات دنيا را مى‌بيند و در أثر پرداختن به مظاهر و اشتغال به كثرات اين عالم، از عالم ملكوت و آنچه براى او در آن عوالم مهيّا شده غافل مانده و آن قابليّت‌ها و استعدادهاى خداوندى را براى هميشه با خود دفن خواهد كرد.
و لذا ايشان مى‌فرمودند:
«نوع أفراد بنى‌آدم، كال و نارس از دنيا مى‌روند. ميوه كال غيرقابل‌استفاده است؛ نه طعم و مزه‌اى دارد و نه خاصيّتى، و قابل‌خوردن نيست.»
انسان بايد اين راه را در همين نشأه دنيا طىّ كند و همين جا به لقاء و زيارت خدا مشرّف شود.
منبع
نور مجرد _سید محمد صادق حسینی طهرانی
@allame_hasanzadeh