#سیر_سلوک #حیرت ادامه... این شراب مدام،که شرابش روی یار و پیاله اش چشم مست باده خوار است ،دم به دم سالک را در مستی و بی خبری و بی خویشی فرو می برد و هر لحظه حیرت بر حیرتش می افزاید و بدین سان سالک از منزل توحید به وادی حیرت می رسد. وادی حیرت میخانه ای است که دو در دارد،دری به توحید باز میشود و در دیگر به منزل فنا راه دارد و سالک از در توحید بدین میخانه وارد می شود . این حیرت چنان است که به مصداق حدیث  "من عرف الله کل لسانه " یعنی هر که خدا را شناخت زبانش بند آمد ؛ از گفتار فرو می ماند. در وادی حیرت جمله اضداد جمع ،و همه محالات حال می شوند .شب و روز آفتاب و ماه و زهر و شکر و بهار و خزان در هم می آمیزند و سالک را در خود گم می کنند. چنانکه گر از او پرسند هستی یا نه ای سربلند عالمی؟پستی ؟که ای ؟ گوید اصلا من ندانم چیز من وین ندانم هم ندانم نیز هم از سوی دیگر وادی حیرت تمام دریغ و حسرت است : یکی دریغ و آه  که چرا تاکنون از چنین باغ و بهاری محروم بوده است، و یکی دریغ که نمی تواند آنچه را چشیده بر زبان آورد و مردمان را خبر کند و هر دم می گوید :" یا لیت قوم یعلمون یعنی ای کاش قوم من می دانستند ". که : چه شکرهاست در آن شهر که قانع شده اند شاهبازان طریقت به مقام مگسی؟ در عین حال که سالک حضور معشوق را پیوسته احساس می کند و در لحظه هایی به درازی ابدیت او را می بیند اما معشوق میان ظهور و خفا و حقیقت و خیال در رفت و آمد است ،گاه ماه است و گاه عکس ماه،گاه در زمین گاه در آسمان ،و سالک هر دم چون طفل در پی گنجشک پریده بدین سوی و آن سوی می نگرد و او را می جوید . و چون سالک در میخانه حیرت مست شد از در دیگر وارد بیابان فقر و فنا میگردد. منبع :مقالات استاد حسین الهی قمشه ای #حیرت https://eitaa.com/allame_hasanzadeh