جناب سیّد رضی (ره) در خطبه‌ی دوم نهج البلاغه، از امام امیرالمؤمنین (ع)، هشت خصیصه‌ درباره‌ی اهل بیت پیغمبر (ص) را نقل می‌کند. یکی از آن خصائص این است که "هُم مَوضِعُ سِرِّهِ" ائمه (ع)، مَوضِعِ سِرّند. ضمیر در این عبارت یا به جناب رسول الله (ص) و یا به خودِ حق متعال بر می‌گردد که در هر دو صورت صحیح است. به تعبیری، ائمه (ع)، مَوضِع سرّ پیغمبر (ص) و یا مَوضِع سرّ الله‌اند. مَوضِع، اسم مکان بر وزن مَفعِل است. مَوضِع سِرّ یعنی محلّ قرار گرفتن سِرّ، جایگاهی که وقتی سرّ را به آن تحویل دهی، در آن قرار می‌گیرد. اینکه اهل بیت (ع) موضع سِرّند، به این معناست که هرگز سرّ الهی و سرّ پیغمبر (ص) را بدون اجازه، اظهار نمی‌کنند. درست است که فرموده‌اند در سختی‌ها و مشکلات، به اهل بیت (ع) متوسّل شوید و هر حاجتی را از آن‌ها بخواهید امّا به این معنا نیست که این بزرگواران در نظام هستی، استقلال وجودی داشته باشند و مثلاً دعای آن‌ها، علّت تامّه برای استجابت و تأثير باشد. نخیر تمام این‌ها وسیله و سبب‌اند و اصل، خداست که "لَیسَ المُؤَثِّرَ فِی الوُجود اِلَّا الله". و لذا اگر می‌بینیم که این بزرگواران دعا کردند امّا در ظاهر آنچه را که ما می‌خواستیم، به اجابت نرسید، نباید نعوذ بالله نسبت به این بزرگواران بدبین شویم زیرا استقلال وجودی ندارند و بدون اِذن الهی، دست به کاری نمی‌زنند. حضرت علّامه حسن‌زاده آملی (ره) در کلمه‌ای از هزار و یک کلمه، نقل می‌فرمایند که روزی، شخصی نزد مرحوم جناب آقا سیّد مهدی قاضی طباطبایی رفت و از ایشان دستورالعملی برای بچّه‌دار شدن گرفت که ظاهراً قبل از اینکه نزد این بزرگوار برود، راه‌های بسیاری را امتحان کرده بود امّا بچّه‌دار نشده بود. این شخص، در یکی از شب‌هایی که داشت دستور را انجام می‌داد، یکدفعه دید که شمشیری را کنار او گذاشتند و گفتند: آقا مصلحت نیست که تو بچّه‌دار شوی. اگر با نظام هستی، سر جنگ داری، این شمشیر را بگیر و با عالَم بجنگ. ذا عارفانآ حقیقی هرگز بدون اذن، در عالَم تصرّف نمی‌کنند چنانچه جناب شیخ اکبر در کتاب فُصوصُ الحِکَم راجع به یکی از بزرگان اهل معرفت می‌فرمایند که ایشان، هجده سال دست تصرّف داشتند امّا هرگز کاری نکردند چه اینکه یکی از شاگردان خاصّ حضرت علّامه حسن‌زاده آملی (ره) هم راجع به ایشان فرمودند که در طول عمر مبارکشان، تنها یک بار طِیّ الْاَرض را به کار گرفتند. کسی که در مقام حضور است، چه نیازی دارد که مُدام طیّ الارض کند تا مثلاً تمام نمازهایش را در مکّه بخواند؟ انسانِ قوی، وقت خود را برای اینگونه امور نمی‌گیرد چرا که همین تعلّق هم برای او گناه است و کسی که در مراتب بالایی قرار دارد، از این گناه هم استغفار می‌کند که: زاهدان، از گناه استغفار می‌کنند و عارفان، از عبادت. عارف، از عبادتش هم استغفار می‌کند تا چه رسد به این که بخواهد مُدام با طیّ الارض به این طرف و آن طرف عالَم برود. شکر نعمتِ ولایت، کتمان است و چون اهل بیت (ع)، با مقام ولایتِ خود، اَسرار بی‌شماری را از عالَم تلقّی کرده‌اند، لذا کاتِم‌اند. بسیاری از بزرگان نیز همین گونه‌اند و به راحتی، اَسراری را که تلقّی کرده‌اند، در اختیار هر کسی قرار نمی‌دهند. 🎙استاد صمدی آملی منبع : نهج‌الولایة جلسه دهم •┈┈••✾🍀🕊🍀✾••┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2535522313Ceab2c3dee7