_مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ. یعنی مالک روز جزاست. خدا به دلیل رب العالمین بودنش، هم مالک دنیاست هم مالک آخرت،ولی با اکتفا به بیان مالک یوم‌الدین، اهمیت قیامت و اداره‌ی آن را گوشزد می‌کند، زیرا رسیدگی به اعمال بندگان چنان حساس است که از غیر خدا ساخته نیست. درباره‌ی جمع آمدن کلمات(نَعْبُدُ ، نَسْتَعِينُ ، اهْدِنَا) گفته شده است: ۱. نمازگزار، عمل خود را ناچیز و حقیر می‌داند و آن را در جمع عمل صالحان عرضه می‌دارد تا پذیرفته گردد. ۲. نمازگزار با گفتن(نَعْبُدُ) اخوت دینی خود را با تمام مسلمانان جهان اعلام می‌دارد. ۳. اصولا تشریع نماز به جماعت بوده و به همین جهت جمله‌های آن، جمع آمده است. ۴. انسان متشکل از قوای ظاهری مثل گوش و چشم و دست و پا و همینطور قوای باطنی مثل قلب و دل است. از این رو این مجموعه‌ی فعال که در واحد انسانی گرد آمده است، در نماز صیغه‌ی جمع اظهار می‌دارد: خدایا، من و اعضایم عبد توئیم. لذا انسان به صورت جمع به نمایندگی و تعهد از جانب اعضای فعال خود می‌گوید: (إِيَّاكَ نَعْبُدُ) نَسْتَعِينُ یعنی حتی در امر عبادت که فعل خود عبد است از خدا یاری می‌خواهد.