هدایت شده از محمد تقی صرفی پور
ارادت عجیبی به سیدالشهدا داشتند، حسینی واقعی بودند، موقع عزاداری سیدالشهدا تاکید به پذیرایی خوب می کردند. از صرفه جویی در این زمینه گریزان بودند، کفش ها را جفت می کردند و می گفتند اینها زوار امام حسین هستند. نزدیک ماه محرم کم کم خودشان تنهایی پارچه های سیاه را می زدند، با علاقه خاصی این امور را انجام می دادند و هیچ وقت از ما کمک نمی گرفتند، در این امر نمی خواستند شریک داشته باشند.