دختر نوجوون با دوستش وسط بلوار زیر سایه کمِ درختای نازک و کم جون نگاه به جمعیت عزادار میکردن. یه مانتو کوتاه سبز تیره و یه شلوار کتان مشکی تنگ یه شال کرمی ، موهایی که با وجود سن خیلی کم تهش رنگ شده، و از پشت و جلوی سرش بیرون ریخته و شالش رو شل انداخته روی سرش و حتی گردنش هم پیداست. آه چقدر سخته وقتی دلت میخواد اقلا راحت زار بزنی به حال خودت و گناهانی که از امام حسین جدات کرده، اما این وسط یه منکر میبینی و خدا هم باهات تعارف نداره. ازت انتظار داره. انتظارش هم توی قرآن و حدیث و عقل و تجربه بهت فهمونده. خب چاره چیه؟ باید بی خیالِ اشک و آهِ بی دردسر شد. به عمل کار برآید. کمی توی اون داغی فکر کردم. سعی کردم حالت چهره‌ام بشاش نشان بدم. خستگی و تشنگی و غم رو باید کنار گذاشت تا ۱۲۰ ثانیه کمتر بیشتر به یه بنده‌ی دیگه‌ی خدا ، حرفشو رسوند. منتظر شدم خانم ابریشمی ازم فاصله بگیره بعد بگم چون دو تا نوجوان آموزش ندیده، که توی دو خط موازی فکر میکنن، یهو ممکنه تصمیم بگیرن با شمشیر زبان و کنایه خط بغلی رو خش بندازن و همونجا همو از ادامه ساقط کنن. و اینجوری دو خط ابتر باقی بمونه. بعد نزدیک رفتم. گفتم عزیزم ! برگشت سمتم. با ذوق گفتم چه موهای خوشگلی داری. خوشبحالت. گفت ممنون. گفتم خواهش میکنم. بعد چهره مغمومی گرفتم و کمی از تاسفم رو نشون دادم گفتم: ولی... منتظر بود ببیند بعد از ولی چه میشنود؟ خیلی آهسته گفتم حیف که نامحرمم میبینتش بعد لبخندی زدم و نگاهم رو پایین آوردم ادامه دادم بپوشونش خب خوشگله، حجابت عزيزم بعد هم دوباره نگاهش کردم و لبخند به لب بهش گفتم برای منم دعا کن با گفتن یه بااجازه زود دور شدم و خودمو قاطی جمعیت کنار جاده کردم. @amershavim