4) دیپلماسی عمومی دیپلماسی عمومی هم وسیله‌ای برای کسب قدرت نرم است و هم نتیجه آن. کشورهایی که قدرت نرم قابل توجهی دارند، یعنی می‌توانند به الگویی برای سایر بازیگران تبدیل شوند، از دیپلماسی عمومی فعالی برخوردارند. دیپلماسی عمومی که در دهه 1960 به ارتباط بین ملل (در کنار ارتباط رسمی بین دولت‌ها) اطلاق گردید، در حال حاضر بخش مهمی از مقدمات و لوازم سیاست خارجی کشورها را فراهم می‌آورد. در قالب دیپلماسی عمومی، سیاستهای رسمی، بصورتی غیرمستقیم، مقبولیت و مشروعیت پیدا می‌کند و گروه‌های اجتماعی خارج از کنترل دولت، بازیگران اصلی این نوع تعامل به شمار می‌آیند. بواسطه رشد فزاینده کم و کیف ارتباطات بین ملل و تبدیل شدن تعامل به یکی از پایه‌های اصلی ثروت و حتی هویت گروهها و نیز در پی کارآمدی اندک نیروها و کارگزاران رسمی دستگاه سیاست خارجی، دولت‌ها ناگزیر، بخشی از مدیریت‌های خود را به گروه‌های غیررسمی محول کرده‌اند و دستگاه دولتی به جای اینکه بازی‌گردان باشد، عملاً به یکی از مشتریان گروه‌های غیردولتی تبدیل شده‌اند. @amniatemeli