یه کار پیدا کردم حدود ۱۴ سال پیش به نام لیلی جان . اقرار به شکست ما از ۱۵ سال پیش سعی کردیم روند موسیقی محلی مازندرانی را به سمت دیگری ببریم اما ... باز هم بعلت عدم وجود بودجه برای کار فرهنگی و تامین بودجه برای آهنگهای ضد فرهنگی باعث شکست شد . حتما می پرسید بودجه طرف مقابل را چه نهادهای می دادند؟ یک شب مانده به عروسی رسمی بود به نام شب ها. داماد هزینه خواننده و نوازنده و تصویر بردار را میداد تا سی دی شبهایش را بیرون بدهد و بقول معروف چش دار شود . طوری شدت گرفت که رقابت بین آهنگ ها باعث شد اصلا شعر محلی رو به فنا رفت مثلا میخونند: ته سیو چش بلاره طایره زاغه . ملت هم مست فقط با صدای جاز ارگ هماهنگ و رقصیدن عجیب غریب. یه عده از خواننده ها هم فقط پول اسمشان را میخوردن فقط تنها شعر و آهنگ این بود: ماشالله ، هی هی ، ماشالله . این موسیقی ها اونقدر رواج پیدا کرد که حتی در گوشی مسئولان فرهنگی مذهبی های ما هم بود . توی ماشین ها هم فقط محلی . وقتی از یک مسئول فرهنگی پرسیدم چرا اقدامی نمیکند با یک توجیه بچگانه و وقیحانه گفت : بهتر از اینه که آهنگ های اون ور آبی را گوش کنند . چقدر بدبختیم که مسئولان فرهنگی این را مقابله با تهاجم فرهنگی میدانستند و در آخر در باتلاق غول گانگستر آمل افتادند و دست و پا میزدند و وعده های پوچ که : ما داریم گانگستر آمل را جذب میکنیم، ( به ریش ما هم خندید ) حال با این همه هجمه ، مسلما این سبک کارها دیده نشدند و تا الان در گوشه هارد کامپیوتر خاک می خوردند. بیایید حمایت کنیم از این سبک کارها با نشر آن سیمای آمل https://eitaa.com/simayeamol .