ابوعلی سينا در سفر بود. در هنگام عبور از شهري ،جلوي قهوه خانه ای اسبش را بر درختی بست و مقداری کاه و يونجه جلوی اسبش ريخت و خودش هم بر روی تخت جلوی قهوه خانه نشست تا غذايی بخورد. خر سواری هم به آنجا رسيد، از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب بوعلی سينا بست تا در خوردن کاه شريک او شود و خودش هم آمد در کنار بوعلی سينا نشست. شيخ گفت: خر را پهلوی اسب من نبند، چرا که خر تو از کاه و يونجه او ميخورد و اسب هم به خرت لگد ميزند و پايش را ميشکند. خر سوار آن سخن نشنيده گرفت به روی خودش نياورد و مشغول خوردن شد. ناگاه اسب لگدی زد و پای خر را لنگ کرد. خر سوار گفت: اسب تو خر مرا لنگ کرد و بايد خسارت دهی. شيخ ساکت شد و خود را به لال بودن زد و جواب نداد. صاحب خر، بوعلی سينا را نزد قاضی برد و شکايت کرد. قاضی سوال کرد که چه شده؟ اما بوعلی سينا که خود را به لال بودن زده بود ،هيچ چيز نگفت. قاضي به صاحب خر گفت: اين مرد لال است...؟ روستايي گفت: اين لال نيست بلکه خود را به لال بودن زده تا اينکه تاوان خر مرا ندهد، قبل از اين اتفاق با من حرف ميزد... قاضي پرسيد: با تو سخن گفت...؟ چه گفت؟ صاحب خر گفت: او به من گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد ميزند و پای خرت را ميشکند... قاضی خنديد و بر دانش بوعلی سينا آفرين گفت. قاضی به بوعلی سينا گفت حکمت حرف نزدنت پس چنين بود؟! ابوعلي سينا جوابی داد که از آن به بعد در زبان پارسی به مثل تبديل شد: "جواب ابلهان خاموشی است" 🗞 @Ancients ⏳