قسم که جان من و تو درون یک تن بود و جان‌مان نخ یک شمع نیمه روشن بود کفن سپیده‌ی صبح من و تو بود انگار و گورجمعی‌مان ناگزیر، میهن بود همان که رج زده بودیم با هزار امید –گلیم خانه‌ی مان– زیرپای دشمن بود زمین به حنجره‌‌هامان گدازه‌ها می‌ریخت و روی پیکرمان سنگ و تیرآهن بود هوا،هوا خفه‌شد بین ابرهای سیاه و شیونی که می آمد هراس یک زن بود زنی که گیج و پریشان نشست بر آوار زنی که خواهر من بود...مادر من بود به مرگ خیره نماندیم و قهوه نوشیدیم به ناسلامتی هرچه بمب افکن بود من و تو داد زدیم و خدا شنید چه غم؟ که گوش های جهان عاجز از شنیدن بود #زینب_احمدی https://eitaa.com/joinchat/4073652327C9ee4eeaef2