هوالمحبوب ‍ نامه عرفانی حضرت امام خمینی در افسوس و اندوه از تمام شدن ماه شعبان، و عدم آمادگی برای ضیافت الله ماه مبارک رمضان! امام خمینی در نامه‌ای که به درخواست بانو فاطمه طباطبایی، عروس‌شان، خطاب به ایشان نوشته‌اند، اندرزهایی عرفانی و اخلاقی را یادآور شدند. در این نامه که به تاریخ اردیبهشت سال ۶۶ مطابق با شعبان ۱۴۰۷ قمری نگارش شده است، به پایان یافتن روزهای ماه شعبان و آماده نبودن برای ورود به ضیافت الهی اشاره شده و این که با همه این اوصاف، نباید از رحمت الهی ناامید بود. متن نامه به شرح زیر است: بسم‌اللَّه‌الرحمن‌الرحیم‌ فاطى دختر عزیزم! از من مى‌‌خواهى براى تو چیزى بنویسم، چه بنویسد کسى که خود، مبتلاىِ به نفسِ امّاره بالسوء است و هرگز نتوانسته، بلکه نخواسته این بت بزرگ را بشکند! اکنون در آستانه شهر اللَّه، و مقام ضیافت اللَّه هستیم و من خود اقرار دارم که لایق این ضیافت نیستم. شهر شعبان المعظم، که شهر امامان است، در شُرفِ گذشتن است و ما خود را نتوانستیم مهیا کنیم، براى شهر اللَّه! دعاها را گاهى با لقلقهِ لسان خواندم و از آن‌ها چیزى حاصل نشد در این آخر شهر، عرض مى‌ کنم: «اللَّهُمَّ انْ لَمْ تَکُنْ *غَفَرْتَ لَنا فیِما مَضى‌ مِنْ شَعبانَ فَاغْفِرْ لَنا فِیما بَقِىَ مِنهُ» از رحمت حق تعالى مأیوس نیستم و مباش! در دنیا [مباد] روزى، که گناهان به آن جا رسد که از رحمت حق مأیوس شویم. دخترم! این چند روز خواهد گذشت، چه با عیش و نوش، و چه با رنج و تعب، چه با غفلت از فطرت، و چه با توجه به آن. عزیزم! خداوندِ جلّ و علا، نور هدایت را در همه مخلوقات، خصوصاً انسان نهفته است. فطرت اللَّه، ما را خواهى نخواهى به او متوجه کرده و همه مخلوقات، در هر حدى که هستند و به هر مذهبى که گراییده‌‌اند، جز به حق تعالى و کمال مطلق، به حسبِ فطرت به هیچ چیز توجه ندارند، گرچه خود ندانند و معتقد به غیر آن باشند. انسان کمال مطلق را می‌جوید و مى‌‌خواهد چه آنان که به توهّم، بت را می‌پرستند و چه آن هایى که حق، جل و علا، را منکرند و به دنبال ریاست. ملحدها گمان مى‌کنند متوجه به دنیا و خواستار ریاست و زعامت هستند، لکن به حسب واقع، متوجه و خواهان قدرت مطلقه هستند و در جستجوى کمال مطلق، و خود گمان خلاف مى‌ کنند و شاید عذاب و عقاب براى همین جهل و توهّمات باشد. تو که مثلًا دنبال لباس خوب هستى و زینت بهتر، دنبال حق مى‌گردى و کاخ‌ نشینان نیز دنبال قدرت مطلق هستند «وَ إِنْ مِنْ شَیْ‌ءٍ إلّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ،  وَ قَضى‌ رَبُّکَ الّا تَعْبُدوا إِلّا إِیَّاهُ»، بنا بر وجهى، این کلام، دامنه دارد. بهتر آن که درز بگیرم و تو را و خود و همگان را به خداى تعالى بسپارم. والسلام علیک و على عباد اللَّه الصالحین. روح اللَّه الموسوی الخمینى‌   صحیفه‌امام؛ جلد ۲۰ صفحه ۲۵۴ و ۲۵۳ @arabsalehi_ir