🔴 حیات نباتی در پارلمان 🔴 مبصر مجلسی!!! ابهری.............حاضر احمدی..........حاضر بهرامی...........غایب همتی............حاضر یوسفی.........حاضر گاهی هم مبصر اسم یک نفر را چندین بار صدا می زد پرویزی........ پرویزی .............پرویزی ............. و بالاخره ندایی از قعر کلاس و همهمه ای که: حا...حا...حاضر.... حاضر!!! این ادبیات برای همه مان آشناست. ادبیات حضور و غیاب که از آغازین روزهای دبستان و حتی پیش از دبستان تا کلاسهای مقطع دکتری و حوزه فصل آغازین تا انتهای هر کلاس است. این ادبیات در تمام ایام عمر تا بازنشستگی از خدمت سربازی، حضور در محل کار، حتی سرشماری و نظایر اینها به زندگی روزمره ما پیوند خورده است. اهمیت حضور و غیاب در حقوق اداری و تاثیر آن در استقرار انضباط به اداره به حدی است که مهمترین قوانین اداری استخدامی کشور یعنی قانون استخدام کشوری در مواد 47 -50 و قانون مدیریت خدمات کشوری در فصل دوازدهم به این مهم پرداخته و آیین نامه های اختصاصی و جزئی به بیان جزییات ساعات کار و حضور کارکنان دستگاههای اجرایی پرداخته است. ضرورت انجام حضور و غیاب و نظارت بر انجام وظایف محوله در محل اصلی سازمان برای مدیران سیاسی، نمایندگان و کارگزاران حکومتی در کمتر قانون و مقرره ای مورد توجه مقنن بوده است. اما قانون آیین نامه داخلی مجلس شورای اسلامی (در مواد (78) تا (81) و (88) تا (91)) و نیز قانون نظارت مجلس بر رفتار نمایندگان (در بند (ت) ماده 2) جزء معدود قوانینی است که استقرار نظام حضور و غیاب را برای نمایندگان مجلس شناسایی کرده و به نوعی نمایندگان را تابع یک نظام اداری مبتنی بر کنترل حضور فیزیکی کرده است. صرف نظر از اهمیت و ضرورت حضور فیزیکی نمایندگان در مجلس بویژه صحن، هیچ قانون یا مقرره ای به صراحت به لزوم حضور موثر نمایندگان پارلمان توجه نکرده است بلکه به نظر می رسد به سیاق قوانین اداری حاکم بر دستگاههای اجرایی که صرف حضور را برای مستخدمین دولت کافی دانسته قانونگذار برای نمایندگان پارلمان نیز به همین مقدار بسنده کرده است. به عبارت دیگر مقنن حضور نمایندگان را در صحن مجلس متلازم و مترادف با ایفای موثر و فعال نمایندگی دانسته است و اساسا فرض کرده حضور در مجلس شورای اسلامی ضرورتا به معنای ایفای موثر وظایف نمایندگی است. در حالیکه تشکیل گعده های لابی (lobby) در گستره پهناور صحن علنی یقینا منافی انجام صحیح وظایف نمایندگی از جمله مشارکت در اظهارنظرها و رای گیری است. این بیت زیبای سعدی (هرگز وجودِ حاضرِ غایب شنیده‌ای؟ / من در میان جمع و دلم جای دیگرست!) به زیبایی و شیوایی شیوه فعلی مشارکت نمایندگان مجلس را در رای گیری ها به چالش کشیده و مبین ریشه تاریخی این رفتار در مردم شناسی جامعه ایرانی است. هر چند از سیاق برخی عبارات کلی قانون نظیر «رفتار خلاف شؤون» و یا «بی نظمی» می توان، تخلف عدم مشارکت نمایندگان را در رای گیری ها علیرغم حضور در صحن مجلس استنتاج کرد لیکن به نظر می رسد از سوی اهالی پارلمان اهتمام جدی و حساسیتی برای ارتقاء مشارکت نمایندگان حاضر در صحن برای رای گیری وجود ندارد. این انفعال خودخواسته در برخی تصمیم گیری های مجلس، موجب می شود نمایندگان مخالف با لایحه ای از طریق آبستراکسیون، قوه مقننه کشور را به گروگان بگیرند تا لزوم نظارت جدی بر حضور و غیاب نمایندگان به لزوم نظارت جدی بر حضور موثر نمایندگان ارتقاء یابد. علاوه بر این مشکلات مربوط به فشارهای احزاب و گروههای سیاسی در اعمال اصل 67 قانون اساسی و افزایش تعداد نمایندگان نیز به تشدید این اوضاع کمک می کند و ممکن است در سالهای آتی تعداد بیشتری از نمایندگان علیرغم حضور در صحن مجلس نسبت به رای گیری ها بی تفاوت باشند. بی تفاوتی هیات رییسه مجلس و هیات نظارت بر رفتار نمایندگان بر این بی تفاوتی نمایندگان حاضر در صحن مجلس در عدم مشارکت در رای گیری ها می تواند با نشان دادن رفتار انقلابی از مجلس انقلابی در برخورد با این ناهنجاری پایان یابد. ◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇ همراه ما باشید...⚖📜 @asaas_discourse