دست‏هایت کوچك بودند برا؎ بہ آغوش کشیدن صبر و سختی ... اما تو چقدر سربلند بیرون آمد؎ از دردها و دلتنگی‏ها..'! صبر را از چہ کسی بہ ارث برده بود؎، نمی‏دانم اما ایمان، هم‏پا؎ تو بزرگ شده بود..❁‌!