🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت69 روی صندلی مترو نشستم. مثل مسخ شده‌ها به روبرویم خیره شده بودم و پلک نمیزدم. یک علامت سوال بزرگ در سرم چرخ می‌خورد. چرا امیرزاده با من این کار را کرد. مگر من چه بدی در حقش کرده بودم. نکند آن روز می‌خواست در مورد همین موضوع صحبت کند. شاید هم من اشتباه کرده‌ام و محبتهایش را به منظور دیگری برداشت کردم. فکر و خیال دست از سرم برنمی‌داشت. زورش خیلی زیاد بود نمی‌توانستم کنارش بزنم. آنقدر تقلا کرد که آخر بغض مثل یک گلوله‌ی بزرگ به گلویم راه پیدا کرد. مترو جایی نبود که بتوانم تخلیه‌اش کنم. مدام آب دهانم را قورت می‌دادم. نادیا که روبرویم نشسته بود با دیدن قیافه‌ی من هم دردم شد و بغض کرد. مترو که در ایستگاه توقف کرد. خانم کناری‌ام پیاده شد. نادیا سریع خودش را روی صندلی کناری‌ام انداخت و دستم را گرفت. نگاهم کرد می‌خواست چیزی بپرسد ولی سکوت کرد شاید نمی‌دانست چطور بپرسد. شاید هم خجالت می‌کشید. سرش را روی شانه‌ام گذاشت و تا مقصد حرفی نزد. نگاهم را به دستش دادم، دستهای ظریف و سفیدش با لاک سفید رنگی که روی ناخنهایش زده بود زیباتر شده بود و با دستهای من که سبزه بودند اصلا سنخیتی نداشت. همسر امیرزاده راست می‌گفت ما اصلا به هم شبیه نبودیم. از مترو پیاده شدیم. دستهایم را در جیب پالتوام بردم و هوای سرد پاییزی را بلعیدم. پاهایم نای راه رفتن نداشتند. نادیا مظلومانه جلوتر از من قدم برمی‌داشت و گاهی نگران نگاهم می‌کرد. دیگر پرچانگی نمی‌کرد، انگار می‌دانست اتفاق مهمی افتاده که خواهرش را اینقدر آشفته کرده. کمی که راه رفتیم و چیزی نمانده بود به کوچه‌مان برسیم با احتیاط گفت: –آبجی، میخوای بریم همین پارک سرکوچمون یه کم قدم بزنیم؟ وقتی خیلی مهربان میشد از کلمه‌ی آبجی استفاده می‌کرد. ایستادم نگاهی به اطراف انداختم و سرم را به نشانه‌ی موافق بودن تکان دادم. قدمهایش را کندتر کرد تا دوشا دوش من قدم بر دارد. بعد دستش را به زور داخل جیب پالتوام برد و انگشتهایش را در انگشتهایم گره زد. در پارک به جز ما هیچ کس نبود. هر جا می‌رفتیم وجود کرونا زبان درازی می‌کرد. این ویروس چه قدرتمندانه توانسته بود همه را مطیع خودش کند. به قسمت آبنمای پارک که رسیدیم دیگر نادیا نتوانست حرف نزند. –آبجی یادته اون دفعه که من حالم بد بود تو چقدر باهام حرف زدی؟ یادته از شب تا اذان صبح باهات دردو دل کردم؟ تو خیلی خوابت میومد ولی به خاطر من بیدار موندی، یادته اونقدر موهام رو ناز کردی که خوابم برد؟ صبح که از خواب بیدار شدم دیدم تو موقع نماز خوندن همونجا خوابت برده. لیلا فتحی پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت70 از حرف زدن می‌ترسیدم به بغضم اعتماد نداشتم. گاهی اصلا خوددار نبود. نگاهم به کفشهایم بود. فقط گفتم: –اهوم. نادیا دنباله‌ی حرفش را گرفت. –می‌دونم الان تو فکر میکنی من بچه‌ام نمی‌تونم درک کنم ولی من می‌فهمم، میدونم الان یه چیزی خیلی ناراحتت کرده، من اصلا نمیتونم تو رو اینطوری ببینم. بعد زیر گریه زد. دستم را از جیب پالتوام درآوردم و دور کمرش حلقه کردم. چند قدم که جلوتر رفتیم توانستم بغضم را شکست بدهم و گفتم: –ممنونم عزیزم. همین که کنارم هستی یعنی بچه نیستی و درک می‌کنی. مسئله‌ی مهمی نیست که، چرا خودتو ناراحت میکنی. بعد هر دو در سکوت نیم ساعتی قدم زدیم. سردم شده بود و دیگر حتی توان قدم زدن نداشتم. –نادیا بریم خونه. نادیا نگاهش را به چشم‌هایم داد. –بهتر شدی آبجی؟ لپش را گرفتم. –آره، خوبم بابا، مگه چیزیم بود. لبخند زد و دستم را گرفت و به طرف خانه راه افتادیم. خوشبختانه آن روز رستا مهمان خانه‌مان بود. سرگرم شدن با بچه های رستا و شیرین‌کاریهایشان تا حدودی حالم را بهتر کرد. شوهر رستا هر چند ماهی یک بار برای ماموریت به شهرهای دیگر میرفت و در این چند روز رستا در خانه‌ی ما میماند. شب موقع خوابیدن عذاب وجدان عجیبی به سراغم آمد. مدام در دلم خودم را سرزنش می‌کردم که چرا حواسم به این موضوع که ممکن است امیرزاده زن داشته باشد نبود. تمام فکرم حول این بود که از کجا باید فهمید که یک مرد متاهل است. اولین نشانه حلقه‌ی ازدواج هست که امیرزاده هیچ انگشتری نداشت. نشانه‌ی دوم با تلفن حرف زدن که من هیچ وقت ندیدم با همسرش حرف بزند، فقط یک بار با مادرش صحبت کرد. اصلا اگر زن داشت چرا صبحانه به کافی شاپ می‌آمد؟ خانم نقره می‌گفت که مشتری قدیمیشان است، پس یک روز دو روز نبوده، اصلا چرا همیشه تنهاست؟ احساس کردم دنبال راهی هستم برای توجیح خودم. اصلا مگر این حرفها مهم بود. حالا دیگر چه فرقی می‌کرد. مهم این بود که من او را از دست داده بودم. از این فکر گریه‌ام گرفت. پتو را روی سرم کشیدم و سعی کردم فکر نکنم و بخوابم. چه خیال خامی داشتم. فکر این که دیگر نباید او را ببینم گریه‌ام را شدت بخشید. مرور دیدارش از پشت پنجره‌ی خانه‌شان، با آن حال زارش دلم را ریش