از یک طرف می‌ترسیدم بلایی سر امیرزاده بیاید و از طرفی استرس توبیخ آقای غلامی را داشتم. آقای غلامی از کمر امیرزاده گرفت و به طرف میز هدایت کرد. سعید و ماهان هم آن آقا را آرام می‌کردند. امیر زاده کنار میز ایستاد و به آقای غلامی گفت: –از اولش امده بود برای دعوا. آقای غلامی حرفش را تایید کرد و نگاهش را به آن مرد دوخت. نگاه نگرانم را به امیرزاده چسباندم. دستی به موهایش کشید و روی صندلی‌اش نشست و نگاهی به من انداخت و بعد چشم‌هایش را بست و دوباره باز کرد. نمی‌دانم چه حکمتی در این کارش بود ولی مرا آرام می‌کرد. انگار می‌خواست بگوید مشکلی نیست. آن آقا بلند به ماهان و سعید گفت: –بابا برید کنار فاصله‌ی اجتماعی رو رعایت کنید. اینجا هیچ کس کرونا حالیش نیست. بعد هم همانطور که به طرف در می‌رفت گفت: –من میرم شکایت می‌کنم اصلا اینجا چرا بازه، مگه همه‌ی رستورانها نباید بسته باشه. آقای غلامی به سعید و ماهان اشاره کرد. آنها هم دنبالش رفتند تا راضی‌اش کنند که برگردد و با هم صحبت کنند. ولی موفق نشدند. بعد از رفتنش امیرزاده رو به آقای غلامی کرد و گفت: –هیچ کاری نمیکنه، همش بلوفه. ماهان نزدیکتر آمد و رو به من گفت: –شما حالتون خوبه؟ با تکان سرم جواب مثبت دادم و این از چشم امیرزاده دور نماند. چند مشتری که در کافی شاپ بودند کم کم بلند شدند و رفتند.. خجالت زده به پشت پیشخوان رفتم. حتما آقای غلامی همه را از چشم من می‌بیند. خانم نقره با هیجان گفت: –این امیرزاده برات کار درست کردا، حالا ببین غلامی چیا بهت بگه، اخراجت نکنه شانس آوردی. –مگه تقصیر امیرزاده بود؟ همه شاهد بودن اون مرده شروع کرد، انصافم خوب چیزیه. خانم نقره لبهایش را بیرون داد. –آره، ولی غلامی این چیزا سرش نمیشه، انصافش کجا بود، اگه نوک سوزن انصاف داشت اینقدر از ما کار نمی‌کشید آخرشم سر ماه حقوقمون رو قسطی بده. همه سرکارهایشان برگشتند. فقط امیرزاده بود که تنها نشسته بود. به خاطر مشتی که خورده بود لبش کمی متورم شده بود. یک لیوان آب به همراه چند تکه یخ برایش بردم و پرسیدم: –حالتون خوبه؟ نایلون یخ‌ها را مقابلش گذاشتم. – این یخ‌ها رو بزارید روی لبتون. بدون این که نگاهم کند به لیوان آب زل زد. –مثل این که اینجا خیلی‌ها نگران حال شما هستن. نگاهم را پایین انداختم. می‌دانستم منظورش ماهان است برای همین گفتم: –نه، اینطور نیست، تو محیط کار پیش میاد. لیوان را بین دستهایش زندانی کرد. –اینجا کار کردن در شأن شما نیست. باید دنبال یه کار بهتر باشید. – سر هر کاری که باشم همه جور آدمی پیدا میشه، دیگه باید کنار بیام و خودم از پس مشکلاتم بر بیام. سرش را بلند کرد. –محیط کار خیلی مهمه، بخصوص برای دختری مثل شما، حیفه تو این سن تو این محیط‌ها کار کنید. به روبه‌رو نگاه کردم. –البته احتمالا به خاطر اتفاق امروز همین کار رو هم از دستش بدم. سوالی نگاهم کرد. غم نگاهم را پنهان کردم و به طرف پیشخوان رفتم. ماهان کنارم ایستاد و گفت: –آقای غلامی باهات کار داره. می‌دانستم وقت توبیخ است خودم را آماده کرده بودم. به طرف صندوق رفتم. سعید روی میز آقای غلامی خم شده بود و با هم پچ پچ می‌کردند. جلوی صندوق ایستادم. با اشاره‌‌ی آقای غلامی سعید کمی آنطرف‌تر ایستاد. آقای غلامی اخم کرده بود. موهای سرش که قبلا از ته تراشیده بود کمی جیک زده بود و این زشتش می‌کرد. جایی که ایستاده بودم در دید امیر زاده هم بود. نگاهم را به میز دادم و منتظر ایستادم. آقای غلامی سینه‌اش را صاف کرد. –روز اول یادته بهت چی گفتم؟ امروز با این اتفاق مطمئنم چندتا از مشتریهامون رو برای همیشه از دست دادیم. لیلافتحی‌پور 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🌸🌸🌸🌸🌸 برگرد نگاه کن پارت114 با ناراحتی گفتم: –یکی دیگه اینجا توهین میکنه من مقصرم؟ اون آقا ازهمون اول بد حرف میزد. جدی‌تر شد. –باید همون اول به من می‌گفتید. پس این کلاسهای مشتری مداری برای چیه؟ من بارها گفتم با این مدل مشتریها باید چطور حرف زد. ولی شما چون حواستون جای دیگه بوده بهش توجه نکردید، اونم عصبی شده. با ناراحتی گفتم: –اتفاقا من حواسم پیش مشتریها بود. اون خودش عصبی بود من عصبیش نکردم. صدام کرد از من الکل خواست، منم رفتم بیارم یه مشتری دیگه صدام کرد گفت قهوش سرد شده، خواستم... حرفم را برید. –نمی‌خواد برام توضیح بدی من کامل از جزییات خبر دارم. این اولین بارت نیست. سرم را بلند کردم و نگاهی به سعید انداختم. با ناراحتی گفتم: –من اولین بارم نیست؟ من که کاری نکردم. پوفی کرد. –به گوشم میرسه، حالا من چیزی نمیگم فکر نکن از هیچی خبر ندارم. –آخه از چی؟ من که سرم تو کار خودمه, با کسی کاری ندارم. انگار حرفم عصبی‌اش کرد. –فکر کردی متوجه نمیشم با ماهان سر و سّری داری. معلوم نیست چی رد و بدل میکنید. الانم که با این امیرزاده... حرفش را نیمه گذاشت. با دهان باز نگاهش کردم. –چه سر و سٓری، چرا تهمت میزنید؟ ما چیزی رد و بدل نکردیم.