🌷بسم الله الهادی🌷 🔴 قسمت 4⃣6⃣2⃣ اتوبوس به نجف نزدیک می شد و ضربان قلب من تپش به تپش بالا می رفت. اینجا حتی خاکش هم جذبه ای خاص و ویژه داشت. حالِ بقیه ی مسافران دست کمی از من نداشت.. تعدادی اشک می ریختند.. عده ای زیر لب چیزی را زمزمه می کردند. و نوایِ مداحیِ مردِ تپل و چفیه به گردنِ نشسته در جلویِ اتوبوس این شور را صد چندان به جانم تزریق می نمود. حس عجیبی مانند طوفان یک به یک سلولهایم را می نوردید و من نمی دانستم دقیقا کجایِ دنیا قرار دارم. طعمی شیرین، شاید هم ملس.. اصلا نمی دانم. هر چه که بود کامم داشت مزه ی آسمان را می چشید.. در این بین حسام مدام تماس می گرفت و جویای مکان و حالمان میشد. بماند که چقدر اصرار به حرف زدن با مرا داشت و من حریصانه صبوری می کردم. نمی دانم چقدر از رسیدنمان به آن خاکِ ابری می گذشت که هیجانِ زیارت و بی قراری، جان به لبم رساند و پا در یک کفش کردم که برویم به تماشایِ سرایِ علی.. اما دانیال اصرار داشت تا کمی استراحت به جان بخریم و انرژی انباشته کنیم محض ادامه ی راه که تو بیماری و این سفر ریسکی بزرگ.. ⏪ ادامه دارد... 🌹🌹🌹🌹🌹 ✍ نویسنده:خانم زهرا اسعد بلند دوست 🌟🌟🌟🌟 منتظرشنیدن نظرات وپیشنهادهای شماهستیم❤️🌹 🔶 @asheghaneruhollah 🔷 ‼️این داستان کاملا واقعی است