#شرح_نهج_البلاغه (شرح حکمت ۵٣) 💠امام(ع) در اين گفتار حكيمانه به نكته دقيق و آموزنده اى اشاره كرده، مى فرمايد: 🍂السَّخَاءُ مَا كَانَ ابْتِدَاءً، فَأَمَّا مَا كَانَ عَنْ مَسْأَلَة فَحَيَاءٌ وَتَذَمُّمٌ سخاوت آن است كه ابتدايى و بدون درخواست باشد؛ اما آنچه در برابر تقاضا داده مى شود يا از روى "حياست" و يا براى فرار از "مذمّت" 💠سخاوت را اين گونه تفسير كرده اند: حالت و فضيلتى درونى است كه انسان را به بذل مال به مستحقان و نيازمندان بدون عوض وا مى دارد. 💠بر اين اساس اگر كسى درخواستى كند و از آبروى خود به وسيله درخواست مايه بگذارد، آنچه سخاوتمندانه مى بخشد در واقع عوض آبروى اوست و به راحتى نمى توان نام آن را سخاوت گذاشت و نيز بخشش كه پس از درخواست صورت مى گيرد ممكن است بدين سبب باشد كه اگر بخشش نكند، درخواست كننده و يا مردمى كه از آن آگاهى مى يابند او را نكوهش و مذمت كنند، بنابراين بخشش در برابر نجات از مذمت مردم واقع شده است و بدون عوض نيست و به تعبير عموم مردم براى رودربايستى است. بنابراين سخاوت خالص و حقيقى آن است كه انسان پس از آگاهى بر نيازمندى افراد آبرومند، در حل مشكل آنها به صورت پنهانى بكوشد و نيازى به سؤال نباشد 💠قرآن مجيد در سوره بقره [آیه ٢٧٣] هنگامى كه سخن از اهميت انفاق و آثار و بركات آن به ميان مى آورد بر انفاق به كسانى تأكيد مى كند كه روى سؤال ندارند و به دليل عفت و مناعت طبع؛ مردم آنها را در زمره اغنيا مى دانند، مى فرمايد: 🍃يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسيمَاهُمْ لاَ يَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا 🌐 @ashora_karbala