※ این چراها، همه صدای درد میدن! هم چراهای و هم چراهای گاهی انقدر سنگینند که ماهها، کمر آدمیزاد رو خم می‌کنند! ـ مثل صدای بعضی داغها و عزیز از دست دادن‌ها، ـ مثل صدای بعضی فقرها و بیماری‌ها ـ مثل صدای بعضی قضاوت‌ها و تحقیرها و آبرو ریختن‌ها... اما این دردها، دردهایی است که باید تمرین کنیم؛ ※ اول بفهمیم بر ما فرود نمیان، بر بخش زمینی ماست که فرود میان و نباید سنگینیشون ما رو از "من حقیقی" مون غافل کنه! شبیه مادری که در اوج درد هم، رسیدگی و تغذیه نوزادش رو فراموش نمیکنه! ※ و بعد یاد بگیریم اگر سهممون از دلخوشی‌های بالاتر، حقیقی تر، معنوی تر و شادمانی‌های عظیم‌تر، بیشتر باشه تحمل این دردها آسونتر میشه دلخوشی‌هایی در بخش انسانی و حقیقی و جاودانه وجودمون... https://eitaa.com/joinchat/1564279066C23adffa33a