🏴🍃🏴🍃🏴🍃🏴🍃🏴🍃 *100 خصلت از خصوصيات رفتاری پيامبراکرم (صلی الله علیه وآله وسلّم)* ۱- هنگام راه رفتن با آرامت و وقار راه می رفت. ۲- در راه رفتن قدم ها را بر زمين نمي کشيد. ۳- نگاهش پيوسته به زير افتاده و بر زمين دوخته بود. ۴- هرکه را مي ديد مبادرت به سلام مي کرد و کسي در سلام بر او سبقت نگرفت. ۵- وقتي با کسي دست مي داد دست خود را زودتر از دست او بيرون نمي کشيد. ۶- با مردم چنان معاشرت مي کرد که هرکس گمان مي کرد عزيزترين فرد نزد آن حضرت است. ۷- هرگاه به کسي مي نگريست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمي کرد. ۸- هرگز به روي مردم چشم نمي دوخت و خيره نگاه نمي کرد. ۹- چون اشاره مي کرد با دست اشاره مي کرد نه با چشم و ابرو. ۱۰- سکوتی طولانی داشت و تا نياز نمي شد لب به سخن نمي گشود. ۱۱- هرگاه با کسي، هم صحبت مي شد به سخنان او خوب گوش فرا مي داد. ۱۲- چون با کسي سخن مي گفت کاملا برمي گشت و رو به او می نشست. ۱۳- با هرکه مي نشست تا او اراده برخاستن نمي کرد آن حضرت برنمي خاست. ۱۴- در مجلسي نمي نشست و برنمي خاست مگر با ياد خدا. ۱۵- هنگام ورود به مجلسي در آخر و نزديک درب مي نشست نه در صدر آن. ۱۶- در مجلس جاي خاصي را به خود اختصاص نمي داد و از آن نهي مي کرد. ۱۷- هرگز در حضور مردم تکيه نمي زد. ۱۸- اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود. ۱۹- اگر در محضر او چيزي رخ مي داد که ناپسند وي بود ناديده مي گرفت. ۲۰- اگر از کسي خطايي صادر مي گشت آن را نقل نمي کرد. ۲۱- کسي را بر لغزش و خطاي در سخن مواخذه نمي کرد. ۲۲- هرگز با کسي جدل و منازعه نمي کرد. ۲۳- هرگز سخن کسي را قطع نمي کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگويد. ۲۴- پاسخ به سوالي را چند مرتبه تکرار مي کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود. ۲۵- چون سخن ناصواب از کسي مي شنيد. نمي فرمود: «چرا فلاني چنين گفت» بلکه مي فرمود « بعضي مردم را چه مي شود که چنين مي گويند؟» ۲۶- با فقرا زياد نشست و برخاست مي کرد و با آنان هم غذا مي شد. ۲۷- دعوت بندگان و غلامان را مي پذيرفت. ۲۸- هديه را قبول مي کرد اگرچه به اندازه يک جرعه شير بود. ۲۹- بيش از همه صله رحم به جا مي آورد. ۳۰- به خويشاوندان خود احسان مي کرد بي آنکه آنان را بر ديگران برتري دهد. ۳۱- کار نيک را تحسين و تشويق مي فرمود و کار بد را تقبيح مي نمود و از آن نهي مي کرد. ۳۲- آنچه موجب صلاح دين و دنياي مردم بود به آنان مي فرمود و مکرر مي‌گفت هرآنچه حاضران از من مي شنوند به غايبان برسانند. ۳۳- هرکه عذر مي آورد عذر او را قبول مي کرد. ۳۴- هرگز کسي را حقير نمي شمرد. ۳۵- هرگز کسي را دشنام نداد و يا به لقب هاي بد نخواند. ۳۶- هرگز کسي از اطرافيان و بستگان خود را نفرين نکرد. ۳۷- هرگز عيب مردم را جستجو نمي کرد. ۳۸- از شر مردم برحذر بود ولي از آنان کناره نمي گرفت و با همه خوشخو بود. ۳۹- هرگز مذمت مردم را نمي کرد و بسيار مدح آنان نمي گفت. ۴۰- بر جسارت ديگران صبر مي فرمود و بدي را به نيکي جزا مي داد. ۴۱- از بيماران عيادت مي کرد اگرچه دور افتاده ترين نقطه مدينه بود. ۴۲- سراغ اصحاب خود را مي گرفت و همواره جوياي حال آنان مي شد. ۴۳- اصحاب را به بهترين نام هايشان صدا مي زد. ۴۴- با اصحابش در کارها بسيار مشورت مي کرد و بر آن تاکيد مي فرمود. ۴۵- در جمع يارانش دايره وار مي نشست و اگر غريبه اي بر آنان وارد مي شد نمي توانست تشخيص دهد که پيامبر کداميک از ايشان است. ۴۶- ميان يارانش انس و الفت برقرار مي کرد. ۴۷- وفادارترين مردم به عهد و پيمان بود. ۴۸- هرگاه چيزي به فقير مي بخشيد به دست خودش مي داد و به کسي حواله نمي کرد. ۴۹- اگر در حال نماز بود و کسي پيش او مي آمد نمازش را کوتاه مي کرد. ۵۰- اگر در حال نماز بود و کودکي گريه مي کرد نمازش را کوتاه مي کرد. ۵۱- عزيزترين افراد نزد او کسي بود که خيرش بيشتر به ديگران مي رسيد. ۵۲- احدي از محضر او نا اميد نبود و مي فرمود « برسانيد به من حاجت کسي را که نمي تواند حاجتش را به من برساند.» ۵۳- هرگاه کسي از او حاجتي مي خواست اگر مقدور بود روا مي فرمود و گرنه با سخني خوش و با وعده اي نيکو او را راضي مي کرد. ۵۴- هرگز جواب رد به درخواست کسي نداد مگر آنکه براي معصيت باشد. ۵۵- پيران را بسيار اکرام مي کرد و با کودکان بسيار مهربان بود. ۵۶- غريبان را خيلي مراعات مي کرد. ۵۷- با نيکي به شروران، دل آنان را به دست مي آورد و مجذوب خود مي کرد. ۵۸- همواره متبسم بود و در عين حال خوف زيادی از خدا بردل داشت . ۵۹- چون شاد مي شد چشم ها را بر هم مي گذاشت و خيلي اظهار فرح نمي کرد. ۶۰- اکثر خنديدن آن حضرت تبسم بود و صدايش به خنده بلند نمي شد . ۶۱- مزاح مي کرد اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمي زد. ۶۲- نام بد را تغيير مي داد و به جاي آن نام نيک مي گذاشت. ۶۳- بردباري اش همواره بر خشم او سبقت مي گرفت.