🔸کاسبان شکرگزاری می گویند: این طور نگویید که «خدایا شکرت که مریضی را از من دور کردی.» چون این تعبیر باعث می شود، مریضی به سوی تو بیاید. 🔹باید بگویی: «خدایا شکرت، که به من سلامتی دادی.» گویا با موجودی کور و کم شعور طرف هستیم، که منظور ما را متوجه نمی شود.‼️ واقعا چه تصوری از خدا در این حرفها نهفته است❓ ✨ شما می توانید روزی هزار بار بگویی: «خدایا شکرت که مریض نیستم، بیماری دیگران را هم شفا بده.» این و دعا برای خدای دانا هیچ فرقی ندارد با این که بگویی: «خدایا شکرت که به من سلامتی دادی، به دیگران هم سلامتی ببخش.» 🔸 به نظرم در این بازار فریبنده چند چیز موجب آمیختگی درست و نادرست شده است: 1️⃣ معلوم نیست ما از خدای حکیم و مهربان قدردانی می کنیم، یا از کائنات 2️⃣ معلوم نیست هدف شکرگزاری به جا اوردن حق خدا و سپاس از لطف و مهربانی اوست، یا تشویق خدا تا به ما ثروت و نعمت بیشتر بدهد. شکرگزاری خالصانه یا شکرگزاری طمع کارانه؟ 3️⃣ حقیقتاً شکرگزاری منظور است یا با این عنوان توهماتی نظیر تبلیغ می شود. 🔸شکرگزاری به معنای تغیر یافته اش، ایمان به خداوند دانا و مهربان را با ایمان و اعتماد به کائنات جایگزین می کند. 💎✨ من ترجیح می دهم بنده خدا باشم و او را سپاس گزاری کنم، تا اینکه از کائنات کمک بخواهم و نسبت به آن چاپلوسی کنم. من خدا را دوست دارم و او را شکر گزاری می کنم، حتی اگر مرا با دشواری ها بیازماید و آرزوهایم را برآورده نکند. او خالق مهربانی است که سزاوار عشق و ستایش است. هر چه دارم از اوست و هیچ کس بخشنده و مهربانتر از او نیست.