دلم برایِ آدم هایِ مهربان ، می گیرد . آدم هایِ اصیلی که برایِ دنیایِ ما بیش از اندازه خوبند ! کسانی که هرگز نخواسته اند ، بد باشند ، و نمی توانند هیچ جوره همرنگِ این جماعت شوند . این روزها ولی این یکرنگی و خوب بودن ؛ تاوانِ سنگینی دارد ! خدایا خودمانیم ؛ تو ؛ یک دنیایِ خوب ، به آدم هایِ صاف و ساده ات بدهکاری ! این جهانِ هزار رنگ ؛ برایِ انسان هایِ مهربان و یکرنگ ، جایِ زندگی کردن نیست . ‌