حضرت آیت‌الله سیدعلی حسینی‌میلانی؛ قرآن مجید فرموده است: وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ. حکمت خلقت، عبادت خداوند است و این عبادت است که انسان را بالا برده و به خدای تعالی نزدیک می‌کند؛ وقتی خداوند می‌خواهد به ما خبر از معراج پیامبر اکرم(ص) بدهد، نمی‌گوید نبی و رسول بلکه او را عبد معرفی می‌کند؛ سبحان الذی اسری؛ یعنی معراج از عبودیت آغاز می‌شود. روایتی قدسی که همه علمای اسلام آن را روایت کرده‌اند، فرموده است: «لم یزل یتقرب الی عبدی بالنوافل حتی اکون سمعه الذی»؛ نوافلی که در شریعت داریم به پلکانی تشبیه شده است که انسان بخواهد بالا برود، انسان با نوافل بالا می‌رود تا به جایی می‌رسد که گوش او گوش خدایی، چشم او چشم الهی و دست او دست الهی می‌شود؛ عبادت اینچنین اثری دارد. ایشان با بیان اینکه شخصی در دوره امام رضا(ع) اهل غلو و الوهیت علی(ع) بود، گفت: امام رضا(ع) به او پیغام داد، اینکه می‌بینی علی اینچنین است به واسطه اطاعت از خدا و پیامبر به اینجا رسیده است؛ هر کسی به هر جا رسیده است از عبادت و اطاعت خداست. اطاعت از طوع به معنای تسلیم محض و بدون قید و شرط است و این اختصاص به خداوند و کسانی دارد که به اذن خدا این مقام را دارا هستند. اطاعت از والدین داریم اما قرآن فرموده است مطلق نیست، بلکه مقید است یعنی اگر بخواهند تو را به شرک دعوت کنند نباید اطاعت کنی. این اطاعت را خداوند به پیامبر سپس امیرالمؤمنین(ع) داده است، بنابراین ما مأمور به اطاعت بی‌قید و شرط از امیرالمؤمنین(ع) هستیم و این همان ولایت مطلقه نسبت به مقام امیرالمؤمنین(ع) است. 🆔️ @ayatollahalimilani