🔶امام علی(ع) در خطبه همام در وصف در برخورد با چنین می فرماید: 🌿«چون شب شود (برای نماز) برپا ایستاده آیات قرآن را با تأمّل و اندیشه می خوانند. و با خواندن و تدبّر در آن، خود را اندوهگین می سازند و به وسیله آن به درمان درد خویش کوشش می کنند (از خواندن و عمل به قرآن چاره رهایی از عذاب و سختی قیامت را می جویند). 🍁پس هرگاه به آیه ای برخورند که شوق دهنده و امیدساز باشد، به آن شوق پیدا می کنند؛ مانند آنکه پاداشی که آیه از آن خبر می دهد، در برابر چشم ایشان است و آن را می بینند و هرگاه به آیه ای برخورند که در آن ترس و بیم است، گوش دلشان را به آن می گشایند، چنانکه گویا شیون و فریاد (اهل) دوزخ در بیخ گوشهایشان است.» 📚 نهج البلاغه،فیض،خ۱۸۴ 🌸🍃 @aye_aye_ta_khoda