🌹خطبه ١٤٠ نهج‌البلاغه از اميرالمؤمنين در مذمت عیبجویی از دیگران🌹. شايسته است، آنان كه مرتكب گناه نشده اند و از معصيت در امان مانده اند، به گناهكاران و عاصيان رحمت آورند. و همواره به درگاه خداوندى سپاس گزارند تا سپاس خداوندى، آنان را از عيبجويى گناهكاران باز دارد. پس چگونه است حال غيبت كننده اى كه زبان به غيبت برادر خود می‌گشايد و او را به سبب گرفتار شدنش در چنگ گناه سرزنش مى‌كند. آيا به ياد ندارد كه خداوند گناهان او را مستور داشته، آن هم گناهانى، كه از گناهان كسى كه زبان به غيبتش گشاده، بسى بزرگتر بوده است. و چگونه او را به گناهى نكوهش می‌كند كه خود نيز همانند آن را مرتكب می‌شود. و اگر آن گناه را، عيناً، مرتكب نشده، خداوند را در مواردى كه از آن گناه عظيمتر بوده است، نافرمانى كرده است. به خدا سوگند، اگر گناه بزرگى مرتكب نشده ولى نافرمانى كوچكى از او سر زده است، جرأت او در عيبجويى و غيبت مردمان گناهى بزرگتر است. اى بنده خدا، به عيبجويى گناهكار مشتاب، شايد خداوند او را آمرزيده باشد و از گناه کوچکی هم كه كرده‌اى، ايمن منشين، چه بسا كه تو را به آن عذاب كنند. هر كس از شما كه به عيب ديگرى آگاه است، بايد از عيبجويى باز ايستد؛ زيرا مى داند كه خود را نيز چنان عيبى هست. بايد به سبب عيبى كه ديگران به آن مبتلا هستند و او از آن در امان مانده است، خدا را شكر گويد و اين شكرگزارى او را از نكوهش ديگران به خود مشغول دارد. 🌹 #اللهم_عجل_لوليك_الفرج 🌹 •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•