🌸🍃🌸🍃 گويند پس از شهادت امام رضا (عليه السلام)، چون مردم نام مأمون را بر زبان مى ‏آوردند، او را سرزنش و ملامت مى‏ كردند. مأمون خواست كه خود را از آن جرم و گناه تبرئه كند، به اين جهت از سفر خراسان به بغداد آمد. نامه ‏اى براى امام جواد (عليه السلام) نوشت و با اكرام و اعزاز (احترام)، او را خواست. امام به بغداد آمد. مأمون پيش از آنكه وى را ببيند، به شكار رفت. در بين راه، به گروهى از كودكان رسيد كه در ميان راه ايستاده بودند. امام جواد (عليه السلام) هم در آنجا ايستاده بود. چون كودكان، كبكبه (جاه و جلال) مأمون را ديدند پراكنده شدند. امام از جايگاه خود حركت نكرد، با نهايت آرامش و وقار در جاى خود ايستاد تا آنكه مأمون به نزديک او رسيد. از ديدار كودک در شگفت گشت، عنان (دهانه) اسب بر كشيد و پرسيد چرا مانند كودكان ديگر از سر راه دور نشديد و از جاى خود حركتى نكرديد؟ در پاسخ فرمود اى خليفه، راه تنگ نبود كه بر تو گشاد گردانم و جرم‏ و خطايى نداشتم كه از تو بگريزم، گمان ندارم كه بى‏ جرم كسى را مجازات كنيد. مأمون از شنيدن اين سخنان بيشتر شگفت ‏زده شد. از ديدار حسن و جمال او مجذوب او شده، پرسيد اى كودک، چه نام دارى؟ حضرت فرمود محمد نام دارم. گفت پسر كيستى؟ فرمود فرزند على بن موسى الرضا (عليهما السلام). مأمون چون نسبش را شنيد، تعجبش از بين رفت و از شنيدن نام آن امام كه شهيدش كرده بود شرمسار گرديد. درود و رحمت به روان پاک او فرستاد و رفت. #بحارالانوارج٥ص٩١ •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•