نقد: ۱. این مراسم، "فاکتوری" نبود!!! به چشم خودمان دیدیم "مردم"، موکب‌دار بودند. همانند مراسم اربعین. همان مردمی که شعلۀ عشق "حسین" را در دل دارند، هویّت جمعی‌شان با عشق "علی" نیز آمیخته است. جیب مردم ایران برای اهل بیت، همواره گشوده بوده است؛ مفتخرانه و مشتاقانه. ۲. "همه" هم بودند؛ "چادری" و "شُل‌حجاب". برآیندی از واقعیّت جامعۀ ایران. بدون دستکاری و تحریف. برخی از خانم‌ها، بخشی از موهای‌شان پیدا بود، امّا عمق دل‌شان و ستون باورشان، اندک فاصله‌ای با محبّت علی نداشت. در همه، مودّت و عشق و شیدایی، نمایان و حس‌کردنی بود. ۳. افزون بر این، جمعیت مستقر، "ایستا" نبودند؛ "می‌آمدند" و "می‌رفتند". نباید "چرخۀ تکرارشوندۀ جمعیّت" را نادیده گرفت. به تعبیر مولانا، "جوی آب" و "ماه"، همان بود که بود، امّا "آب"، آبِ دیگری بود. این سیل خروشان و روان، "نوبه‌نو" می‌شد در خویش نیز، در حرکت و صیرورت بود. ۴. به هر حال باید احمدی‌نژادی‌های پشیمان‌شده و از راه برگشته، طوری بنویسند که زخمی بر قلب انقلاب بنشانند؛ آن هم با تحریف. آن‌که در پی زخم‌نشاندن است را با حقیقت چه کار؟! ۵. آب به آسیاب "دشمن" نریزید! حرف "دشمن" را تکرار نکنید! وگرنه به تعبیر رهبر انقلاب، چه بدانید و چه بدانید، به دشمن خدمت کرده‌اید! https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi