🔶 شهر در دام تراکم و خطر زلزله 🔸 مواجهه‌ی سوداگرانه و بازاری با شهر، مخاطرات وحشتناکی به دنبال دارد. یکی از نشانه‌های این نوع مواجهه با شهر، متراکم‌سازی نقاط مختلف شهر است. ساختمان‌های بلندمرتبه در معابر و کوچه‌های تنگ‌ و باریک، خودبخود بوی خطر می‌دهد. طی چند دهه‌ی اخیر، مبتنی بر توسعه‌ی عمودی شهر و تراکم‌فروشی، میزان بارگذاری در محدوده‌های مشخص و ثابت، چندین برابر شده. یعنی اگر ده سال پیش در یک کوی، پنجاه خانوار زندگی می‌کرد، امروز در همان کوی با همان مختصات، بیش از ۲۰۰ خانوار، سکونت دارند. 🔸 مشخص است که محلات و مناطقی با این میزان تراکم جمعیتی، آسیب‌پذیرتر شده است. منطقاً کلان شهرها نباید چنین بی‌محابا در دام شهرفروشی و متراکم‌سازی بیفتند. اما افتاده‌اند. اما تا می‌خواهیم بگویی دست از شهرفروشی و متراکم‌سازی بردارید، می‌گویند «پس هزینه‌های مدیریت شهر را از کجا تأمین کنیم؟» 🔸 سوال درستی‌ست. بخش مهمی از این وضعیت، نتیجه‌ی سیاستِ «خودگردانی شهرداری‌ها»ست که از اوایل دهه‌ی شصت توسط دولت شروع شد و بخش دیگری، نتیجه‌ی بی‌توجهی شهرداری‌ها به کاهش هزینه‌های خود. 🔸 امروز، رقابت کاذبی میان شهرها (بویژه کلان‌شهرها) بر سر افزایش بودجه‌های سالانه راه افتاده‌ است. به شکلی که همه‌ی شهرهای بزرگ، تلاش می‌کنند سقف بودجه‌شان را بالاتر ببرند و رکورد بزنند! از کجا این پول را تامین می‌کنند؟ بخش بزرگی از آن را از شهر و مشخصاً ساخت‌وساز. بدیهی‌ست وقتی منافع نهادهای مدیریت شهری، در میزان ساخت‌وساز باشد، بی‌مبالاتی در طراحی و نظارت نیز تشدید می‌شود؛ و چنین شده است 🔸 کلان شهرها نمایشگاهِ بزرگ این وضعیت هستند. شهرهایی به شدت متراکم که تصور مخاطراتی مانند زلزله حتی در بافت‌های نوساز آن، هول‌انگیز است. 🔸 سیاست بلندمرتبه‌سازی و توسعه‌ی عمودی شهر، زمینه‌ را برای تحمیل مخاطرات پرهزینه، فراهم کرده است. 🔸 منافع کوتاه‌مدت شهرداری‌ها، آینده‌ی نزدیکِ شهر را نگران‌کننده کرده است. اگر تا دیروز، ما صرفاً نگران بافت حاشیه‌ی شهر و ساختمان‌های فرسوده‌ی آن بودیم، امروز حتی بافت نوساز شهر هم مستعد آسیب است. 🔸 مطالبه‌ی عمومی از شهرداری‌ برای کاهش هزینه‌های خود و استفاده‌ی بهینه از منابع موجود، شاید بتواند سرعت فروغلطیدن در این گرداب را کم‌ کند./واحد معماری مصاف 📌جهانِ پساکرونا👇 https://eitaa.com/joinchat/476184625C62ff62b069