بهار ۱۳۸۲ بود. اولین روزهای حمله آمریکا به عراق. اگر این ماجرا برای خودم اتفاق نیفتاده بود بسختی باور میکردم. با چشم خودم دیدم که در نمازجمعه‌ تهران همینکه کسی میخواست بگوید «مرگ بر آمریکا» از چندین نفر تذکر میگرفت! یعنی تذکر جدی میدادندها! نمیگفتند و رد شوند و بروند! نه! می‌ایستادند تا شعار ندهی!! همین حضرات که امروز با تذکر و قهریه هیچ میانه‌ای ندارند؛ جوری تذکر میدادند که انگار شعار علیه آمریکا، مرگ اسلام و انقلاب است! خوب یادم است. رهبر انقلاب در یکی از سخنرانی‌هایشان در بهار ۸۲ چیزی قریب به این مضمون گفتند که «...و به این دلیل است که ملت ایران شعار میدهند مرگ بر آمریکا!» همینکه رهبر انقلاب این جمله را گفتند؛ حسینیه امام خمینی‌ ره غرق در شعار مرگ بر آمریکا شد؛ و شعار مرگ بر آمریکا دوباره به نمازهای جمعه برگشت. کسانی که «می‌ترسند» همیشه بوده‌اند جناب تحلیلگر امنیتی! اگر ترسِ مذهبی‌های ترسو برایت مبنای تحلیل شده؛ خبر داشته باش که این ترسوها «هنگام خطر» جای اهل هزینه و امر و نهی را برایت پُر نخواهند کرد. حتی اگر از خطر می‌ترسی؛ نباید این پنج درصد اهل هزینه را دور بیندازی استاد!