هدایت شده از سیاست و فرهنگ | شعبانی سارویی
راهبرد دوگانه اصلاح طلبان در خصوص فساد چای دبش چیست؟
اصلاح طلبان در ماجرای فساد چای دبش هجمه به نظام حکمرانی را در دستورکار خود قرار داده و می کوشند فساد شکل گرفته را ناشی از یکدست سازی قدرت تعریف و تفسیر کنند.
بررسی ها نشان می دهد که رسانه های جریان اصلاح طلب در ماجرای فساد چای دبش می کوشند تا ۲ راهبرد را به موازات یکدیگر در فضای رسانه ای – سیاسی کشور دنبال کنند.
بر اساس احصاء صورت گرفته این رسانه ها در راهبرد اول در تلاش برای هجمه به دولت رئیسی بوده و می کوشند تا دال مرکزی این دولت یعنی «فسادستیزی» را با چالش و کاهش مشروعیت مواجه سازند.
در این رابطه محورهای مطرح شده ذیل این راهبرد عبارتند از:
- تاکید بر عدم شفافیت در دولت سیزدهم و انتقاد از عدم ارائه گزارش رسمی از سوی دولت در خصوص فساد چای دبش
- اشاره به شکل گیری روابط ناسالم در دولت مدعی مبارزه با فساد ستیزی
- برجسته سازی اختلافات آماری اعلام شده از سوی رئیس جمهور و رئیس قوه قضائیه در خصوص میران فساد رخ داده در دولت سیزدهم
- تاکید بر عدم تسلط رئیس جمهور به اداره کشور
- انتقاد از عدم معرفی متخلفان از سوی دولت به دستگاه قضا با اتکا به اظهارات اخیر رئیس قوه قضائیه
از سوی دیگر اما اصلاح طلبان در راهبردی دیگر هجمه به نظام حکمرانی را در دستورکار خود قرار داده و می کوشند فساد شکل گرفته را ناشی از یکدست سازی قدرت تعریف و تفسیر کنند.
اصلاح طلبان در این بخش تاکید دارند که نظام با یکدست سازی حاکمیت اقدام به تقسیم جامعه به خودی و غیر خودی کرده و اتفاقا اتفاق رخ داده از سوی بخش خودی صورت گرفته است.
این رسانه ها با اشاره به شکل گیری فساد در دولتی که بر آمده از بیانیه گام دوم می باشد، تصریح می کنند که این مساله بیانگر آن است که فساد در سیستم نهادینه شده و برخلاف دنیا امری رایج در جمهوری اسلامی شده است.
به باور اصلاح طلبان، وقتی حاکمیت شهروندان را به خودی و غیرخودی تقسیم می‌کند و همه توجهات خود را برای کنترل غیرخودی‌ها می‌گذارد، ناگزیر چشمش را بر تخلفات و فسادی که در مجموعه نیروهای خودی رخ می‌دهد، می‌بندد یا حساسیت‌های خود را کاهش می‌دهد؛ به نوعی که این فسادها بسیار دیر کشف یا با آن برخورد می‌شود. بنابراین نتیجه این نوع نگاه خودی و غیرخودی، یک دسته را انقلابی و مبرا از خطا دانستن و دسته دیگر را به عنوان منتقد زیر منگنه سیاسی و امنیتی قرار دادن است. نتیجه این می‌شود که نیروهای انقلابی و خودی برای هرگونه فسادی آزاد می‌مانند و می‌توانند به هر منبع ملی دست‌اندازی کنند و به نفع خودشان مورد استفاده قرار دهند.