🔺|عاقبتِ نجنگیدن| [سطوری در گرامیداشت صحنه تحقیر زلسنکی] صحنه تحقیر زلنسکی ، تحقیر یک شخص نیست. این یک استثنا نیست. این یک «این»ِ جزئی نیست. این صحنه تجلی یک قاعده عام و کلی است. قاعده را ببینیم: «اگر جنگ خودت را برپا نکنی، باید سرباز جنگ دیگران باشی». روزی سیاست ایالات متحده این بود که در شرق اروپا بجنگد، آن زمان زلنسکی را در رسانه‌ها همچون قهرمان تصویر می‌کردند. حالا آمریکا تصمیم گرفته است جنگ خاتمه پیدا کند. جلساتش را هم گذاشته و نتایجش را هم گرفته. حالا زلنسکی را فراخوانده تا صورت‌جلسه را جهت اجرا به او ابلاغ(دیکته) کند. دیگر قرار نیست اوکراین تهییج و تشویق به‌جنگ شود. هرچه بیشتر تحقیر شود، مهره آرام‌تری هم خواهدشد(البته به‌زعم آمریکایی‌ها). خجالت نمی‌کشند؛ زلنسکی می‌گوید «مردم ما جنگیده‌اند.» آن عنصر چندش‌آور آمریکایی می‌گوید «شما بدون ما دو هفته هم دوام نمی‌آوردید.» به رئیس جمهور یک کشورِ درگیر جنگ می‌گوید «مردمت مرده‌اند، سربازی هم برایت نمانده. ما تجهیزات دادیم که الان هستی. باید متشکر باشی!» البته آن ملتی که اسلحه را زمین‌گذاشته و بجای ساختن سرنوشتنش، می‌خواهد در سرنوشت محتوم و دیکته شده از بیرون، مشارکت کند، شایسته چنین تحقیری هم هست. ناگفته نماند که مهم‌تر از رویت سرنوشت ملتی که جنگش را وانهاده، دیدن روح و باطن غلبه‌گر و حق‌به‌جانب آمریکا در این صحنه است. خدا را شاکرم که عمرم قد داد و این صحنه عبرت‌آموز تاریخی را دیدم. قاعده را فراموش‌ نکنیم: «اگر جنگ خودت را برپا نکنی، باید سرباز جنگ دیگران باشی.» کناش|حمیدرضا میررکنی #واحدسیاسی @bachehayemasjed🤞🏻