بهانه
🔴نوشته ای برای دخترم میوه دلم فاطمه‌معصومه جان! ساعتی تا پایان هفدهم تیرماه 1399 مانده و تو در دومین سالگرد زمینی شدنَت، روز خوشی را گذراندی... روزی پر از شادی و بازیهای گوناگون. اطرافیان بیشتر از روزهای دیگر مراقبت بودند. لحظه‌ای تاب بی‌قراری ات را نداشته و در فراهم کردن علاقه مندی‌هایت درنگ نمی‌کردند. روز خوشی را گذرانده ای و به همین خاطر من هم ساعتِ شیرینی را در کنارت در جشن تولدت سپری کردم. شمع را که با شوق فوت کردی و برای خودت دست زدی، من هم آرزو کردم شمع ناملایمات و سختیها در زندگی‌ات برای همیشه خاموش بماند. لبخند و قاه‌قاهِ خنده‌ات، خنده بر لبانم آورد. آرزو کردم لبخند از لبان هیچ‌کدام از هم سن و سالانت سفر نکند... اما به همگان میگویم. به دنیا به روزگار به اطرافیان به خودم به مادرَت به همه میگویم: به دخترم نگویید مستکبرین دنیا سر صلح با او دارند. نگذارید تصور کند همیشه باید لبخند بزند و کف و سوت. بگذارید بفهمد خیلی از هم‌سالانش سایه پدر بر سر ندارند. بگذارید بفهمد خیلی از دوستانش هم فرزند شهید هستند و هم حُرمتشان حفظ نمی‌شود. بگذارید بداند عصر پنج‌شنبه‌ها در ، هم‌سالانِ افغانی‌اش به جای در آغوش گرفتن پدر، مزار شهیدشان را در آغوش میگیرند. نمیگویم غمگین باش. نمیگویم شادی نکن. میگویم شادی ات تو را از دور نسازد. شادی‌ات ت را نپوشاند. به دخترم را بگویید: بگویید نظام استکبار جهانی از تو میخواهد بنده‌اش باشی، برده‌اش باشی ... از تو میخواهد حسین و زینب و رقیه را فراموش کنی. اگر برایشان ممکن نبود که آن ذوات مقدسه را از تو بگیرند، حسین و زینب و رقیه‌ای را به تو معرفی کنند که تا حقیقتشان فرسخ‌ها دارد. حسینی که : از پدرَت نمی‌سازد که تو یش شوی. از پدرت نمی‌سازد که تو یادگارش باشی. از پدرت نمیسازد که تو زینبَش باشی. زینبی که «اسکتوا» نمیگوید. رقیه‌ای بدون گریه‌های گوشه خرابه و روضه‌های بابایی‌اش. رقیه ای که دودمان کفر و استکبار را به هم نمی‌ریزد. اگر روزی با چنین «امام حسین»ی مواجه شدی، بدان از این امام حسین تا «امام حسین واقعی» یک فاصله است. (علیهم‌السلام) به دخترم را بگویید... دوستَت دارم پاره تنم. پدرَت: علی. @bahaneee
725 مشاهده