💎 ️اهمیت مراقبه 💎 🔘 انسان باید به گذر عمر خود و پایان فرصت ها توجه کند و به بد حالی و بیچارگی خود واقف شود و هنگامی که حق تعالی با لطف خود ، به او نشان داد که قلبش از ایمان خالی است ، از غفلت بپرهیزد و به مجاهدت و مراقبت بپردازد ؛ زیرا فرصت ها در حال پایان است و به زودی با پایان یافتن عمر به حقیقت باطن خود پی خواهد برد ؛ ▫️ چنان که روایات رسیده از معصومان { علیهم‌السلام } گویای این مطلب است که حقیقت ساعات گناه آن چنان ظلمانی و متعفن است که یک لحظه آن ، عیش و شادی اهل بهشت را در هم می شکند . انسان تا وقتی در حیات دنیایی به سر می برد . از حقایق محجوب است و هنگامی که مرتکب گناهی می شود و می بیند که تغییری در عالم پدید نمی آید ، گمان می کند که اتفاقی نیفتاده است و هر چه بوده ، گذشته است ؛ ولی به راستی این گونه نیست و او از ظلمتی که برای خویش به وجود آورده است محجوب است . 💎 بر خلاف آن ، لحظات ذکر و یاد حق تعالی ، باطنی نورانی دارد و چنان است که اگر یک لحظه از آن بر اهل جهنم نمایان شود، آن چنان مدهوش می شوند که عذاب جهنم را از یاد می برند . 🔸 بنابراین حسرت انسان در روبه رو شدن با چنین حقایقی و آرزوی بازگشت به دنیا برای کسب معرفت ، بالاتر از حد تصور است . 🔹این جا است که ضرورت معاشرت با اهل ذکر و پرهیز ازاهل غفلت بر انسان روشن می شود ؛ زیرا همنشینی با اهل ذکر ، انسان را به یاد خدا و مراقبه تشویق می کند ، در حالی که همنشینی با اهل غفلت ، او را به گمراهی و غفلت می کشاند . 🔘 📚 منبع ؛ کتاب کیمیای وصال ، صفحه ۹۸ ، حضرت استاد آیت الله محمد شجاعی " رضوان الله علیه " آیت الله محمد#شجاعی ✳️ @bahjat_alabd