از لاک جیغ تا خدا
شهادت برای پروانه های سبکبالی که مجبورند به جایی برسند، و حکمی طبیعی را با خود دارند، مسأله یی نیست که حتى ارزش تفکر داشته باشد. آنچه زیباست نفس رفتن است و باهم رفتن؛ نفس رنگین و پرتحرك ساختن فضایی ست گسترده تا مرزهای تفکر... کمال تبریزی می گوید: مثل ما هستند، مثل رزمنده ها. رفتن برایشان مهم است . فقط رفتن. این که غولهای آهنین، تعداد بیشماری از آنها را به خاك و خون بکشند، حتی گرفتار شك و دودلی شان هم نمی کند. این پروانه های کوچک رنگارنگ سبکبال که اینطور مست از نسیم بهاری به پیش میتازند، تاریخ یک ملت بزرگ را می سازند. بی آنکه تفاخری داشته باشند، یا تأملی روی این نکته که راهی کجا هستند یا پیمودن این راه تا چه حد دشوار است. اینک به یاد شعری از یغمای خشتمال نشابوری میافتم که تك بیت هایش، به اعتقاد من، حتی بیش از تك بیت های صائب میخراشد و میسوزاند و می ماند: گفتی: «هدف کجاست؟» کماندار را بپرس من تیرم و روان، چه خبر از نشانه ام؟ 📔 با سرود خوان جنگ در خطه ی نام و ننگ ━━═━━⊰❀🦋❀⊱━━═━ ✨ @banomahtab ━━═━━⊰❀🦋❀⊱━━═━
435 مشاهده