ممکن است خیلی توجه دقیق به تنظیم امور داشته باشیم، این توجهات به امور روزمره یک تقوای دنیایی ایجاد میکند ولی ما یک تقوای حقیقی نیازمندیم. مرکز درکهای ما عقل و قلب هست، انسان بینایی دارد اما نمی بیند، انسان بینای کور ممکن است باشد، قوه دیدن واقعیات که از آنها عبور بکنیم. چقدر به ما فرمودند بینایان عالم، اهل بیت علیهم السلام، اولیای الهی، این بینایی را ازش استفاده نمیکنیم. فرمودند دنبال دستوراتی که برای عزت و استقلالتان داده ایم باشید. اگر به این دستورات توجه نکنید، اختلاف و درگیری می آید. چقدر هشدارها امیرالمومنین در نهج البلاغه داده اند، که یک مسیری امد و انحرافاتی و به نوعی آن مسیر ولایت، مسیر خودش را پیدا کرد. تن دادن به انحراف را در هر مقطعی متوجه شدیم، انحراف شخصی باشد یا اجتماعی، اصلاح کنیم. البته انحراف اجتماعی را اصلاح کردن، سخت تر هست. فکر نکنید حاکمیت الهی آمد می ماند، باید سستی نباشد، والا دشمن می آید، جنگ جمل همین است. جنگ صفین که پیش آمد چه خطباتی دارند امیرالمومنین علیه السلام. «لقد بصرتم إن ابصرتم» هر مشکلی ببینید قبلش بصیرت‌ها آمده اینها اموری است که ما را از غفلت بیرون می آورد. لهم اعین لایبصرون بها و لهم آذان لایسمعون بها تعبیرات تکان دهنده ای دارند امیرالمومنین علیه السلام، می فرمایند از مستی ات بیدار بسود، از عجله ات کم کن برای امور دنیایی که میخواهی به هر وسیله ای شده میخواهی دنیا را داشته باشی. دو گونه تدبیر داریم، دنیوی و حقیقی برخی تدبیر دنیایی قویتری دارند.‌ هر دو را باید داشته باشیم. باید تدبیر دنیوی محکوم تدبیر حقیقی و الهی باشد. ✿══ بــانوی آب ══✿