🔸۱۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ بود که پس از سال‌ها دوری، اولین سخنرانی عمومی امام خمینی (ره) در بهشت زهرای تهران انجام شد. امام به این جمله رسید: من دولت تعیین می‌کنم، من به واسطهء این که ملت مرا قبول دارد... و همین حرف‌ها کافی بود تا هیجانات مردم رنج‌کشیده، قلیان کند و مردمی که سال‌ها ذیل حکومت پهلوی بودند، به نشانهء تأیید و از سر شوق، کف بزنند؛ اما هنوز چند ثانیه نگذشته بود که عمارهایی از دل جمعیت فریاد الله اکبر سر دادند و بدین‌ترتیب، یکی از اولین کنش‌های انقلابی آن شد که مردم در تأیید صحبت‌ها، از الله اکبر استفاده کنند. ▪️و اکنون با گذشت 46 سال از انقلاب شکوهمند اسلامی، انقلابی که به ما عزت داد و مسلمانان عالم را بیدار ساخت، رسیده‌ایم به این‌جا که برای بار چندم، حرمت امام جامعه و حرمت حسینیه حفظ نمی‌شود و جماعت تماشاچی (متأسفم از به کار بردن این واژه، آدم را یاد استادیوم می‌اندازند!) در حسینیۀ امام خمینی، به کف زدن در مقابل رهبر جهان اسلام و مرجع تقلید شیعیان رو آورده‌اند. ای جماعت! شرم نمی‌کنید؟ شما مثلاً مداح بودید و این چنین در برابر امام خود، به همان سبک و سیاق طاغوتی برگشتید؟ فردا مقابل امام زمان‌تان هم می‌خواهید کف بزنید؟ چه شده؟ شیطان با ایمان ما چه کرده که اندکی شرم نمی‌کنیم و ادب محضر عالم را نگه نمی‌داریم؟ چرا رفتارهای انقلابی‌مان را داریم ذره ذره از دست می‌دهیم و عین خیال‌مان هم نیست؟ من از ته این ماجرا می‌ترسم اما این ترس، باعث نمی‌شود که از عمل به وظیفه دست بردارم که ما مأمور به انجام وظیفه‌ایم! خدایا! خودت شاهد باش که گفتم، ولی صدایم به جایی نرسید. 🆔@CoronaDeception