یه جایی خوندم... آیت الله حائری شیرازی تعریف کرده بودن که؛ خدا رحمت کند مادرم را... هرگاه از ما خلافی میدید، دیگر کار به ما نمی‌داد! یعنی ظرف شستن و دوخت و دوز و مانند آنها را از ما سلب می‌کرد و از این طریق کار را پیش ما ارزشمند می‌ساخت.... حالا بعضی از ما دقیقاً برعکس؛ یعنی وقتی بچه خلافی کرد او را به کار وا میداریم یا اگر اذیت کرد کار او را دوبرابر میکنیم... در نتیجه چنین بچه ای کارو تنبیه تلقی میکنه در حالیکه بیکاری باید تنبیه تلقی بشه👌