امیرالمومنین علیه السلام می فرماید: 🍃إذا أكْرَمَ اللّه ُ عَبدا شَغَلهُ بمَحَبَّتِه هرگاه خداوند بنده اى را گرامى بدارد او را به محبت خود مشغول كند. مهم ترین داشته هر انسانی در زندگی عشق است و اگر این عشق ورزی در سیر عرفانی و رسیدن به مقامات الهی به کار گرفته شود انسان را به لقا الله و قرب و رضوان او خواهد کشاند. هر اندازه انسان عاشق معبود شود به همان اندازه به رشد و تعالی و تقرب خواهد رسید. عشق الهی و دوستی معبود نه تنها موجب رکود و رخوت و انزوای انسان نمی شود بلکه زمینه هر نوع رشد و و پیشرفت مادی و معنوی را در انسان فراهم می سازد و آثار و برکات و ثمرات ماندگار و مثبت بر جان و روان انسان و زندگی و آینده و آخرت او دارد. دوستی های فانی و پست زندگی که به اشتباه عشق نامیده می شود، همیشه زندگی انسان را تلخ و تیره و تار می کنند