#ساره #قسمت_پانزدهم جو می خریدیم و به او می دادیم یا علف می چیدیم و او هم بی هیچ اضطرابی از قربانی شدن، علف را می خورد. کشتن گوسفند برای ما ناراحت کننده بود. گوسفند قربانی شده را قطعه قطعه می کردند و برای خیرات داخل بشقاب می گذاشتند و می گفتند که گوشت قربانی را کجا ببریم و به کدام همسایه برسانیم. خانه دایی و عمه را اغلب خودم می بردم. آن ها هم یک سکه پنج ریالی به ما می دادند به عنوان عیدی. بزرگ تر که شدیم، می دانستیم گوشت قربانی را خانه چه کسی ببریم، چون می دانستیم چه کسی عیدی بیشتری می دهد. به همه ی فامیل ها و همسایه ها یک تکه کوچک از آن گوشت قربانی می رسید؛ علاوه بر این که صبح زود، فقیرها هم می آمدند و آن ها هم از آن گوشت می گرفتند. چقدر برکت زیاد بود، مردم دست به خیر بودند و هوای هم را داشتند و درد هم را خوب می فهمیدند. ما بچه ها، همه با هم، با همین صفا و صمیمیت بزرگ می شدیم. انگار این دوستی و مهربانی فامیل ها و همسایه ها در بازی کودکانه ما هم اثر می گذاشت؛ دعوا می کردیم، اما باز همدیگر را دوست داشتیم. می رفتیم توی کوچه، پسرها بازی پسرانه خودشان را داشتند و ما دخترها هم بازی دخترانه خودمان را. آن روزها هر چند وقت درویشی با کشکول می آمد در محل دور می زد؛ عصا در دستش بود و عبا بر دوشش، یک عینک دودی تمیز و قشنگی هم به چشم داشت؛ ریشش سفید بود و با صدای قشنگ، مدح حضرت علی (ع) را می خواند و جلوی در خانه ها و مغازه ها می ایستاد. هر که صدایش را می شنید، چیزی به عنوان هدیه، نه صدقه، برای برآورده شدن حاجاتش به او می داد. ما بچه ها هم دنبال او راه می افتادیم؛ هر جا که می ایستاد و هر جا که قدم برمی داشت، پشتش قطار می شدیم. روزگار می گذشت، اما نمی دانستم چقدر زود دارم بزرگ می شوم